Vandaag zijn we van Westport naar Franz Josef Glacier gereden, wederom langs een prachtige route. Het eerste stuk, van Westport naar Greymouth voerde ons over een kustweg met spectaculaire uitzichten. Het werd ons al snel duidelijk waarom dit stuk weg door Lonely Planet is opgenomen in de top 10 van beste roadtrips. Onderweg zijn we eerst gestopt om de Truman track te lopen, een korte wandeling over een bospad naar een beschutte baai, waar de golven woest op de rotsen beuken. De kinderen hebben daar lekker op het strand en met de golven gespeeld. Vervolgens zijn we een stukje verderop de pancake rocks en de blowholes gaan bekijken. Waarom de pancake rocks zo genoemd zijn, blijkt denk ik wel uit de foto’s. Helaas was het eb, dus de holes wilden niet blowen. Na de wandeling zijn we in het tegenover gelegen restaurant gaan lunchen. Met pannenkoeken, uiteraard! Ilse vond het de beste pannenkoeken die ze ooit gegeten had, hoewel dat later werd bijgesteld naar de op één na beste, na die van papa, waar ze overigens al enige tijd om vroeg.
Het tweede deel van de dagetappe voerde ons van Greymount naar Franz Josef. Op dit stuk zagen we de bergen aan de horizon steeds groter worden en regen de scenic reserves zich aan elkaar. Stel je de bospaden die ik inmiddels veelvuldig gefotografeerd heb voor, maar dan breder en geasfalteerd en dan heb je een goed beeld van dit stuk van de route. De laatste 50 kilometer werden we gehaasd door een tankwagen met aanhanger. De chauffeur was duidelijk bekend op deze weg en wist ons regelmatig bijna los te rijden. Dat een vrachtwagen over de 100 rijdt, zijn we inmiddels wel gewend, maar dat hij een bochtige weg net zo snel afdaalt als een personenauto was toch nieuw voor ons. Inmiddels zitten we al weer enige tijd te computeren in ons bijzondere onderkomen voor de nacht, een hoekchalet met twee stapelbedden en de keuken in één ruimte. We zullen proberen er morgen een foto van te maken.
Hieronder de foto’s die ik vandaag gemaakt heb, met bij voorbaat excuses aan hen die niet op foto’s van de kinderen zitten te wachten ;-).

Om jullie de tijd te geven om de uitgebreide verhalen en de enorme fotoseries van de afgelopen dagen te verwerken, volstaan we vandaag met de mededeling dat we inmiddels in Westport, aan de westkust van het Zuidereiland zijn aangekomen. We zijn daar heen gereden over een adembenemend mooie route, met fantastische vergezichten, waar ik helaas niet al te veel naar mocht kijken, want anders reden we van de smalle, slingerende weg af. We zijn onderweg nog wel gestopt voor de langste hangbrug (swing bridge) ter wereld. Bij Westport zit een zeehonden kolonie, dus die hebben we ook nog even meegepakt, helaas wel met tegenlicht :-(. Vandaag vervolgen we onze weg naar het zuiden, we laten jullie nog wel even weten hoever we komen.

Eergisteren hebben we het Abel Tasman National Park bezocht. We hebben een watertaxi geboekt die ons na een “rit” van ongeveer 2 uur afzette op het strand van Bark Bay. Onderweg hebben Split Apple Rock gezien, heel veel vogels en een aantal zeehonden. Vanuit Bark Bay zijn we in een wandeling van ongeveer 2,5 uur naar Torrent Bay gelopen. Zoals je op de foto’s kunt zien voornamelijk door de bossen, met regelmatig een leuk doorkijkje naar een baai. Dennis liep elke keer vooruit. Ilse is vooral met mama en de grote rugzak met jassen (want er werd regen voorspeld), proviand en water voor onderweg meegelopen en papa had de draagrugzak met Laura. Laura heeft ook nog eens lekker geslapen onderweg. Op de terugweg op de boot is Ilse in slaap gevallen. Terug op de camping waren ze echter helemaal hersteld en hebben ze nog een uurtje in het zwembad gespeeld alvorens we de stad introkken voor wat inkopen en het diner. Al met al een lange dag voor ze en ‘s avonds zijn ze dan ook vroeg gaan slapen. De meisjes in hun nieuwe Dora slaapzak. ‘s Nachts wordt het nu toch wel kouder en de fleece slaapzakjes met deken eroverheen voldoen niet meer. Gedurende de nacht heeft de tent weer een flinke regenbui te verduren gehad. We hebben maar besloten een derde nacht op de camping te blijven staan. ‘s Ochtends regende het nl. nog steeds en de tent nat inpakken zagen we niet zo zitten.
Gisteren zijn we met de auto richting Takaka gereden, een hele mooie weg door een bergpartij, echter hoe hoger we kwamen hoe mistiger het werd en ons uitzicht was al gauw niets meer dan witte wolken. Echter eenmaal weer beneden was het weer opgeklaard en zijn we gaan lunchen bij Anatoki Salmon (een attractie die ons werd aangeraden door leidster Anne op de BSO bij Dennis) Anne, ze hebben inderdaad verrukkelijke zalm en je krijgt de groeten van Josefine! Omdat we besloten hadden het een dagje rustig aan te doen, waren we rond een uurtje of 3 terug op de camping, alwaar de kinderen weer konden zwemmen. Wij hebben ondertussen de auto even opnieuw ingeruimd. Dit doen we ongeveer eens in de 3 dagen en vooral als we iets langer op een camping staan. Veel dingen gaan dan in en uit de auto en belanden dan niet meer in de juiste tassen. De kinderen zijn nu lekker aan het spelen met hun happy meal skateboard van de KFC en wij wachten totdat er een BBQ’s in de keuken vrij is. Het is weekend en het is relatief druk op de camping. Veel mensen uit NZ en een groep Nederlanders die in een camperkaravaan door NZ trekken.
Zometeen pakken we onze tent op (hij is niet eens nat vanochtend) en gaan we richting Westport aan de Westkust. Volgens de weerberichten is het kouder naar het zuiden toe en onze elektronica is allemaal leeg. We gaan dus proberen een cabin te regelen om alles weer op te laden. We zijn nu de laptop in de keuken aan het opladen. Niet heel relaxed tikken als iedereen over je verlengsnoer moet stappen. Echter het lijkt de normaalste zaak van de wereld want niemand stoort zich hieraan. of toch in ieder geval niet hardop :-).

Well being van Dennis, Ilse en Laura
In de comments krijgen we verschillende vragen van mensen over hoe het gaat met de kinderen en of we al veel dieren hebben gezien. Dieren (behalve boerderijdieren en eenden) hebben we nog niet heel veel gezien. Nieuw-Zeeland heeft vooral veel vogels en zoals al eerder gemeld hebben we vanaf de boot in Abel Tasman NP zeehonden gezien. De vogels die we gezien hebben zijn niet echt felgekleurd dus het verweggevoel qua vogels is er nog niet.
Dennis lijkt zijn draai nu echt te hebben gevonden, de eerste tijd heeft hij in de auto veel op zijn Nintendo gespeeld en moest deze ook elke keer opgeladen zijn. Echter sinds een paar dagen laat hij de Nintendo steeds vaker links liggen. We hadden 3 dikke pillen uit de Fantasia serie van Geronimo Stilton meegenomen. De derde is al bijna uit… We hebben hem dan ook verteld dat hij de boeken een tweede keer en waarschijnlijk wel derde keer moet lezen. Nederlandse kinderboeken liggen hier nl. niet in de schappen van de winkels. Huiswerk maken doen we ook regelmatig. Echter ik moet zeggen dat dit in de tent wel moeilijker te organiseren is dan in een cabin en Dennis weet feilloos wanneer het zaterdag of zondag is en is er zelfs van op de hoogte dat het voorjaarsvakantie is. De motivatie is af en toe moeilijk te vinden. Desalniettemin gaat wat hij moet doen goed. We zullen de juffen eens mailen bij welke taak de klas is. Dennis vind zijn draai dus steeds beter, alhoewel hij nog steeds geen fan is van loslopende eenden (of welk ander loslopend dier dan ook).
Met Ilse gaat het ook goed. Vandaag is ze echter op een bij of wesp gestapt en had ze een pijnlijke voet. Gelukkig liep ze na een uurtje alweer en springt ze op het springkussen alsof er niets aan de hand is. Ilse heeft het heel veel over haar toekomstige verjaardagsfeestje dat elke keer ergens anders plaatsvindt. Ook groep geel komt heel vaak ter sprake. Huiswerk maken gaat iets ongestructureerder dan bij Dennis. We hebben wel wat dingen mee, maar het is moeilijk een afgebakende taak te vinden. Het liefst plakt ze de letters in haar plakboek of doet ze sommetjes met een meegebracht Winnie de Poeh rekenspel. Ilse vindt het ook erg leuk om samen met Dennis op de Nintendo te spelen op de achterbank. En vandaag tijdens het koken hebben ze zich alledrie heel erg vermaakt op het grote jumping pillow samen met NZ-kinderen. Ze kwamen steeds vragen aan ons hoe je iets in het Engels zegt. Met zijn drietjes maken ze snel contact met de andere kinderen op de camping. Vaak is dit wel in het weekend omdat de kinderen in NZ door de week natuurlijk gewoon naar school gaan.
Laura ontpopt zich als een echte ballerina en kan zich uitstekend vermaken met dansen met haar eigen schaduw in de zon. Ook blijkt ze een enorme dierenvriend. Ze wil alle dieren aanraken en hond Joep op Anatoki Salmon is ook erg vaak door haar geaaid. Ook wil ze eendjes aaien en voeren en de eenden hier maken daar dankbaar gebruik van en komen het brood uit haar handen eten. In tegenstelling tot Dennis deinst ze hier niet voor terug.

Na Picton zijn we doorgereden naar onze volgende verblijfplaats: de DOC camping bij Pelorus bridge. We hadden van Michiel en Lindy gehoord dat dit een leuke camping op een mooie locatie was, dus dat wilden we zelf ook wel eens bekijken. De camping wordt beheerd vanuit het café dat aan de toegangsweg ligt, dus daar moesten we ons melden. De prijs was al gelijk een meevaller: NZ$ 25 per nacht (ter vergelijking, de Top 10 camping waar we momenteel staan kost ons net geen NZ$ 80 per nacht). Voor dat geld heb je dan weliswaar geen speeltuin, zwembad of Internet, maar de camping is wel vaak prachtig gelegen in een National Park, met leuke wandelingen in de buurt en de stilte ‘s nachts is indrukwekkend. Na wat korte wandelingen rond de camping hebben we vroeg ons bedje (of eigenlijk ons matje) opgezocht.
De volgende ochtend hebben we, terwijl de tent stond te drogen (er was ‘s nachts weer een buitje overheen gegaan), enkele korte (ongeveer een uur heen en terug) wandelingen vanaf de camping gemaakt. Het is leuk te merken dat de kinderen daar steeds meer plezier in krijgen. Vooral Dennis vindt wandelen inmiddels erg leuk (vandaag nog even nagevraagd), maar dan wel één wandeling per dag. Het maakt dan niet uit of die 3 kwartier of 3 uur duurt, maar als ie bij het einde is, moet het ook over zijn. Hij loopt meestal (ver) voorop en wacht dan bij de splitsingen op de rest. Dennis heeft geen enkel probleem met de afstanden die we hier lopen, sterker nog, als hij de wandeling is Abel Tasman NP (daarover later meer) in zijn eigen tempo had kunnen lopen, was hij binnen 2 uur op het einde van de officieel 2,5 uur durende wandeling geweest.
Ilse vindt het leuk, maar wordt soms wel wat moe als het lang duurt. Ze is echter ook de kampioen van het wonderbaarlijk herstel en de tweede of derde adem; als ze plotseling met Dennis mee wil lopen of op een andere manier de motivatie vindt om er weer tegenaan te gaan, rent ze zo weer door na eerst op sterven na dood te zijn geweest. Gisteren was ze de eerste in het zwembad na de toch behoorlijk vermoeiende wandeling, die ze trouwens ook zonder noemenswaardige problemen heeft uitgelopen.
Laura wil wel graag lopen, maar haar beentjes zijn nog wat kort, waardoor ze Dennis en Ilse niet goed bij kan houden en af en toe moeite heeft met lastige klimpartijen. Zij loopt het liefst met mama mee, of, nog liever, zit lekker bij papa op de rug in de draagrugzak.
Toen we uitgewandeld waren, was de lucht volledig opgeklaard en de tent droog. We konden dus snel inpakken en wegwezen. Dit opbreken gebeurde overigens in minder dan een kwartier voor de ogen van twee zeer verbaasd kijkende Kiwi’s met een tent uit de jaren ’70, die niet in minder dan een halve dag was op te zetten of af te breken, zo hadden wij de dag daarvoor al mogen aanschouwen. De route naar Nelson was vervolgens nog behoorlijk scenic, lees: bochtig, dus moe maar voldaan arriveerden wij aan het einde van de middag in Motueka, klaar voor onze avonturen in Abel Tasman NP, maar dat is weer een volgend verhaal….