Vandaag is de dag van de grote verhuizing. We hebben zojuist alle spullen in de auto geladen (dat viel nog niet mee, met alle extra zaken voor het kamperen) en over een half uurtje, als de kinderen zijn uitgezwommen, gaan we rijden. Ik verwacht niet dat we op de camping net zulke goede Internetfaciliteiten zullen hebben als hier, dus het kan even duren voor jullie weer iets van ons horen!
Gisteren zijn we naar Rangitoto island geweest. Dit is een vulkanisch eiland in de baai bij Auckland. Noodgedwongen hou ik het verslag even kort: je gaat naar dit eiland met een ferry. Door een schrijnend gebrek aan voorbereiding, misten we de eerste twee ferry’s van de dag, waardoor we maar 3 uur hadden om de wandeling naar de top van de vulkaan en weer terug te volbrengen. Dat ik daarbij Laura, mijn camera, de reservekleding van de kinderen en de reisgidsen om mijn rug moest torsen maakte de tocht er niet lichter op. Uiteindelijk hebben Dennis en Ilse de hele tocht (anderhalf uur naar boven, een uur terug) zelf gelopen en Laura de laatste 10 minuten naar boven en de helft van de terugweg. Dat geeft dus hoop voor de rest van de reis, want we willen nog wel een aantal van dit soort wandelingen doen. Dit ondanks het feit dat ik na terugkeer bijna net zo dood was als eerdergenoemde vulkaan.
tsja, had ik het woord conditie al een keer genoemd in het verleden 😉
Leuk jullie verhalen te lezen.
Tijdens de laatste meeting vertelde je nog dat je makkelijk 20 kilometer liep met een kind op je rug — terwijl je aardig moest hijgen als je 4 trappen omhoog moest bij de ING 🙂
Als je terug bent vlieg je die trappen op!
Ik zie dat ik niet voor iedereen duidelijk genoeg ben geweest over het niveau van de wandeling. Om een beter beeld te schetsen: de track gaat over zo’n 3 kilometer 260 meter omhoog. Een gedeelte daarvan is zo steil dat ze trappen hebben gemaakt. We liepen op het heetst van de dag (en het was die dag 26 graden in Auckland), de track ligt voor 80 – 90% in de volle zon en je loopt over zwart vulkanisch gesteente. Ik schat dat mijn rugzak ongeveer 22 kilo woog en we moesten al behoorlijk doorlopen om de ferry terug te halen. Ik wil niet beweren dat ik een topatleet ben (niet lachen ;-), maar die dag heeft niemand op Rangitoto een grotere prestatie geleverd dan ik! (OK, lach nu maar, maar het is wel waar!)
Ik neem ook aan dat je in de ene hand een iPhone en in de andere een biertje had. Zwaar of niet, GJ komt altijd lachend boven.
Daar leg je wel even de vinger op de zere plek! Het bier is hier lastig te krijgen (b.v. niet in de campingwinkel) en erg duur. Ik kijk wat dat betreft al uit naar Australië, waar ze het wat dat betreft beter begrepen hebben.
Hebben jullie sinds vorige week wat van je vader en moeder gehoord,Gert-Jan!We volgen jullie met veel plezier .! Je kinderen zijn bikkels en schattig.