Na Picton zijn we doorgereden naar onze volgende verblijfplaats: de DOC camping bij Pelorus bridge. We hadden van Michiel en Lindy gehoord dat dit een leuke camping op een mooie locatie was, dus dat wilden we zelf ook wel eens bekijken. De camping wordt beheerd vanuit het café dat aan de toegangsweg ligt, dus daar moesten we ons melden. De prijs was al gelijk een meevaller: NZ$ 25 per nacht (ter vergelijking, de Top 10 camping waar we momenteel staan kost ons net geen NZ$ 80 per nacht). Voor dat geld heb je dan weliswaar geen speeltuin, zwembad of Internet, maar de camping is wel vaak prachtig gelegen in een National Park, met leuke wandelingen in de buurt en de stilte ‘s nachts is indrukwekkend. Na wat korte wandelingen rond de camping hebben we vroeg ons bedje (of eigenlijk ons matje) opgezocht.
De volgende ochtend hebben we, terwijl de tent stond te drogen (er was ‘s nachts weer een buitje overheen gegaan), enkele korte (ongeveer een uur heen en terug) wandelingen vanaf de camping gemaakt. Het is leuk te merken dat de kinderen daar steeds meer plezier in krijgen. Vooral Dennis vindt wandelen inmiddels erg leuk (vandaag nog even nagevraagd), maar dan wel één wandeling per dag. Het maakt dan niet uit of die 3 kwartier of 3 uur duurt, maar als ie bij het einde is, moet het ook over zijn. Hij loopt meestal (ver) voorop en wacht dan bij de splitsingen op de rest. Dennis heeft geen enkel probleem met de afstanden die we hier lopen, sterker nog, als hij de wandeling is Abel Tasman NP (daarover later meer) in zijn eigen tempo had kunnen lopen, was hij binnen 2 uur op het einde van de officieel 2,5 uur durende wandeling geweest.
Ilse vindt het leuk, maar wordt soms wel wat moe als het lang duurt. Ze is echter ook de kampioen van het wonderbaarlijk herstel en de tweede of derde adem; als ze plotseling met Dennis mee wil lopen of op een andere manier de motivatie vindt om er weer tegenaan te gaan, rent ze zo weer door na eerst op sterven na dood te zijn geweest. Gisteren was ze de eerste in het zwembad na de toch behoorlijk vermoeiende wandeling, die ze trouwens ook zonder noemenswaardige problemen heeft uitgelopen.
Laura wil wel graag lopen, maar haar beentjes zijn nog wat kort, waardoor ze Dennis en Ilse niet goed bij kan houden en af en toe moeite heeft met lastige klimpartijen. Zij loopt het liefst met mama mee, of, nog liever, zit lekker bij papa op de rug in de draagrugzak.
Toen we uitgewandeld waren, was de lucht volledig opgeklaard en de tent droog. We konden dus snel inpakken en wegwezen. Dit opbreken gebeurde overigens in minder dan een kwartier voor de ogen van twee zeer verbaasd kijkende Kiwi’s met een tent uit de jaren ’70, die niet in minder dan een halve dag was op te zetten of af te breken, zo hadden wij de dag daarvoor al mogen aanschouwen. De route naar Nelson was vervolgens nog behoorlijk scenic, lees: bochtig, dus moe maar voldaan arriveerden wij aan het einde van de middag in Motueka, klaar voor onze avonturen in Abel Tasman NP, maar dat is weer een volgend verhaal….