Onze eerste dagen op Tasmanië waren behoorlijk dynamisch. We begonnen de eerste dag nog rustig, met het goed inruimen van de auto. Toen we dag gedaan hadden, bleef er nog een grote tas met spullen over, dus die hebben we tijdelijk bij de verhuurmaatschappij geparkeerd. Vervolgens zijn we het plaatselijke “park” van Launceston gaan bekijken, de Cateract gorge. Tot grote vreugde van de kinderen hoefden ze niet de “berg” op te wandelen, maar gingen we met de 300 m lange stoeltjeslift omhoog. Na een wandeling in de gorge en de eerste ontmoetingen met hagedissen, vlinders en zelfs een walleby (soort kangaroe) zijn we richting het noordwesten gereden. Opvallend was het rustige verkeer en natuurlijk weer een mooie route. Bij het naderen van het einde van de dag hebben we een camping opgezocht. Mooi weer, dus kamperen! De eerste camping had een verwarmd zwembad waarvan de verwarming helaas kapot was, dus we dachten wel een andere camping te kunnen vinden. Helaas, bij de volgende campings die we aandeden was alles, ook de tentplekken, volgeboekt. Maar weer terug naar de eerste camping dus. Inmiddels was het 7 uur (gelukkig hadden we heel laat geluncht bij de McDonalds), dus snel de tent opgezet. Inmiddels zijn we zeer bedreven in het opzetten van de tent. Dit duurde 14 minuten. Nog de matjes en het beddegoed er in (ongeveer een half uurtje) en weer op pad om de “little penguins” te bekijken. Deze komen alleen tevoorschijn als het donker is. En hoewel het niet het seizoen was, hebben we er toch 3 gezien. Helaas geen foto’s want flitsen was verboden en het was dus donker (en de kenners weten dat dit niet goed samengaat met bewegende voorwerpen als je een foto wilt maken). ‘s Avonds in de keuken hebben we nog een Australier ontmoet die in zijn eentje voor onbepaalde tijd op reis is, hij was inmiddels 6 weken onderweg en heeft ons leuke tips gegeven voor onder Sydney.
De volgende dag hebben we de tent afgebroken, 17 minuten.. (wel het opruimen van de binnenkant van de tent niet meegerekend, ook nog zo’n 30 minuten). Weer tetris gedaan met onze bagage in de auto en het paste zowaar. Toen op weg naar de Western Explorer Highway, een afgelegen, maar wel goed onderhouden unsealed road in het westen door het regenwoud. Als eerste zijn we nog naar de “edge of de world” geweest. Dit is een uitkijkplek aan de westkust van Tasmanie vanwaar de zee helemaal doorloopt tot Argentinië. Zie maar weer de leuke foto’s van de kinderen op het strand. Echter na ongeveer 30 km op de onverharde weg (ruim 80 km van een beetje bewoonde wereld) kregen we een lekke band. We hoorden na het overrijden van een bruggetje elke keer een enorme harde tikken alsof er iets klapperde in de bagage. Even gekeken, maar er leek niet aan de hand. Bij het verder rijden nog steeds die tikken en opeens eens een harde tik en toen was het weg. Iets verderop bleek onze band leeg te zijn. Blijkbaar heeft er iets vastgezeten aan de band en is dit er uiteindelijk afgevallen..
We hebben de auto aan de kant gezet, het gereedschap gezocht om de band te verwisselen (natuurlijk lag dit in de kofferbak onder de bagage) en toen bleken we niet alle benodigde tools te hebben, we misten nl. een kruissleutel om de moeren van de band los te draaien. Gelukkig stopten er al snel 2 auto’s, waarvan er één, met een bejaard echtpaar aan boord, een volledige banden verwissel gereedschapskist aan boord had, inclusief pomp! Daarmee was alles snel gefixed en toen we klaar waren kregen we het adres van deze mensen, voor als we onderdak nodig hadden. Hun kinderen waren al het huis uit, dus er was genoeg ruimte om ons te laten logeren. We hebben al eerder voorbeelden meegemaakt van de veelgeroemde Australische gastvrijheid, maar dit is voorlopig toch wel het hartverwarmende hoogtepunt!
Zonder reserveband leek het ons niet handig om onverhard verder te rijden. We zijn dus, zo hard we durfden, want de het reservewiel verschilde van de normale wielen, waardoor de bouten niet helemaal goed leken aan te sluiten, teruggereden naar de bewoonde wereld. Daar vonden we snel een benzinepomp annex garage en die heeft onze band gemaakt voor 20 dollar. Toch ook maar een kruissleutel gekocht voor eventuele verdere lekke banden. We hebben een motelletje gezocht en dit had zelfs een bad en gratis wasmachine, dus vandaag zijn we weer helemaal fris gewassen klaar voor de start. Nog maar een poging doen om de Tarkine wilderness te verkennen!

Vanuit de McDonalds te Burnie, onze eerste post vanuit Tasmanië. De camping waar we de afgelopen nacht hebben doorgebracht had, tot onze verrassing, geen Internet, dus het heeft wat langer geduurd dan we wilden.
De reis hiernaartoe is uiteindelijk goed verlopen, maar bijna hadden we onze aansluitende vlucht in Melbourne niet gehaald. In Christchurch ging alles nog goed. We waren om op tijd wakker (behalve Dennis, die weigerde in eerste instantie om uit zijn bed te komen), de taxi was er keurig om 4:30 en alle bagage paste er in. Zoals we al gemeld hebben, hadden we bij het verpakken van onze bagage opeens 2 tassen (waarvan 1 tent) extra. Dit bleek bij het inchecken overigens in 105 kg totaal gewicht te resulteren, 40 kg meer dan op Schiphol, terwijl we naar ons idee niet heel veel hebben bijgekocht (tent 16 kg, pan, koekenpan, borden, bestek, 2 kinderslaapzakken, dekbedovertrek, lakens, koelbox en verder echt niets..). Wel hebben we onze jassen ingecheckt en zijn we wat lichter gekleed. Maar dan nog…
Ongeveer een week voor we vanuit Christchurch vertrokken kregen we een mail van VirginBlue dat onze aansluitende vlucht van Melbourne naar Launceston, Tasmanië een uur vervroegd was. Hierdoor werd onze overstaptijd in Melbourne 2 uur en 5 minuten. Niet heel ruim als je bedenkt dat we in die 2 uur onze bagage van de band moeten pakken, door de douane heen, langs de quarantine inspection en dan weer bagage en onszelf moeten inchecken. Als dan ook nog eens blijkt dat het NS-virus de luchthaven van Melbourne heeft geïnfecteerd (alle vluchten waren vertraagd omdat het geregend had), waardoor we eerst een half uur moesten rondcirkelen en vervolgens nog 25 minuten moesten wachten op een vrije terminal, dan kun je je voorstellen dat we enigszins op hete kolen zaten tegen de tijd dat we het vliegtuig uit kwamen. De vooruitzichten werd steeds slechter toen we de enorme rij bij de douane zagen en daarna ook nog eens via de Quarantine inspection moesten. We namen aan (stom…) dat er na het ophalen van de bagage nog wel een prullenbak was waar je je eten in kon gooien (dit moet je aangeven (lange rij) of weggooien). Echter deze was er niet. Na een blik vol paniek van Johanna was een douaneambtenaar zo vriendelijk ons, met eten en al, door te laten naar de niets aangeven rij en toen stonden we 29 minuten voor vertrek van het vliegtuig (30 minuten voor vertrek sluit de incheckbalie) in de aankomsthal van Melbourne. Met 2 bagage karren en drie kinderen rennen in een drukke hal via de rolbanen naar de incheckbalie op de 1e verdieping en daar streek ook de dienstdoende grondstewardess over haar hart en werkte harder dan we de afgelopen maand ook maar iemand in Nieuw-Zeeland hebben zien doen om ons ingecheckt te krijgen. Na een lange sprint naar de gate bleek uiteraard dat ook ons vertrekkende vliegtuig vertraging had. Het was gelukkig niet voor niets, want door onze sprint naar de gate stonden we gelijk vooraan, zodat we met de kids zo ongeveer als eerste het vliegtuig in mochten. Inmiddels hebben Launceston verkend en zijn we onderweg naar de westkust. Daar proberen we later over te berichten, dan zetten we er ook gelijk foto’s bij.

Dit is alweer ons laatste bericht vanuit Nieuw-Zeeland, want over 6 uur worden we door een taxi opgepikt zodat we de vlucht van 7 uur naar Melbourne kunnen halen. Om 11 uur vliegen we vervolgens van daaruit door naar Launceston, op Tasmanië. Als het goed is komt ons volgende bericht dus daar vandaan. Eerder vandaag zijn we van Kaikoura naar Christchurch gereden en hebben daar onze auto ingeleverd met bijna 5900 km meer op de teller dan toen we hem kregen. Redelijk volgens onze verwachting dus. Nadat we de auto hadden ingeleverd zijn we alles weer in gaan pakken op een zodanige manier dat we het in een vliegtuig kunnen krijgen, een zeer frustrerend werkje, want we hebben ineens 2 tassen meer! Eén daarvan is de tent, dus dat mag, maar waar nou die andere extra tas vandaag komt??? We laten jullie nog wel weten hoeveel gewicht we bagagetechnisch zijn “aangekomen”.
Gisteren zijn we met de familie naar een kinderboerderij geweest, maar wel één in Kiwistijl. Er liep van alles door elkaar vrij rond en je mocht alle dieren voederen met het eten dat je bij de ingang had gekregen. Alleen wisten de dieren dat ook, dus werden de kinderen bijna omver gelopen door tientallen eenden, ganzen, pauwen, lama’s, varkens, kippen, een wallabee en zelfs een hert. Laura hield het nog het langst vol, maar toen een boven haar uit torende lama bijna haar hand op at, rende ook zij hard weg om net als de andere kinderen op een tafel te klimmen en van daaruit te kijken hoe de volwassenen het voer uitdeelden. Eenmaal van de schrik bekomen, hebben de kinderen nog wel een paar rondjes op een pony gereden, wat gelukkig weer een hoop goedmaakte.
Vanochtend hebben we voorlopig voor het laatst afscheid genomen van mijn ouders. Gelukkig kunnen ze ons straks vanuit huis volgen via deze website!

Vandaag zijn we van onze tijdelijke camping naar de top 10 camping 300 meter verderop verhuisd, waar we Bert en Ella hebben begroet. We hadden vooraf allerlei grote plannen gemaakt, maar daar is vooralsnog niet zoveel van terecht gekomen. Dat heeft enerzijds te maken met het weer (regenachtig) en anderzijds vinden we het stiekem ook wel lekker om even een paar dagen rustig aan te doen alvorens we aan ons grote Australië avontuur beginnen. We hebben vandaag dus uitgebreid (organisch) geluncht, gebarbecued en daartussenin nog een wandeling naar de punt van het Kaikoura schiereiland gemaakt, waar we bijna op een paar zeeleeuwen trapten (letterlijk!). Verder hebben we het dorp verkend, maar Kaikoura is toch vooral, zoals dat zo mooi heet in het Engels, een tourist trap, dus daar waren we snel mee klaar.
De term downtime is ook op een andere manier van toepassing op ons verblijf hier, want de top 10 camping waar we nu zitten heeft een eigen wireless afrekensysteem, waarvoor ik geen krediet heb. Enige uitleg is hier waarschijnlijk op z’n plaats. Op allerlei plaatsen in Nieuw-Zeeland, zoals campings, hotels, restaurants, café’s, fastfoodketens etc. is wifi Internet beschikbaar. Dit is echter nooit gratis, behalve bij de McDonalds, waar de snelheid meestal weer om te janken is. Om verbinding te krijgen moet je dus vooraf een x-aantal minuten kopen, waarvoor je meestal moet betalen met je creditcard, maar soms moet je ook bij een balie tegen betaling een code halen. Nu hebben diverse slimmeriken bedacht dat het er geld zit in het opzetten van een systeem waarbij je het gekochte Internetkrediet op meerdere plaatsen kunt gebruiken. Je koopt dan één keer een hoeveelheid tijd (b.v. 180 minuten) en kunt daarmee op verschillende plaatsen Internetten. Dit klinkt goed, maar er is meer dan één bedrijf dat dit idee heeft opgepakt, dus uiteindelijk hebben wij nu nog steeds bij minimaal 3 verschillende Internetafrekentoko’s krediet. De camping waar wij nu zitten werkt echter met geen van deze toko’s, maar met een eigen systeem, waarvoor je apart een code kunt kopen bij de receptie, tijdens openingstijden, dus niet op dit moment. De prijs is bovendien 50% hoger dan gebruikelijk (gebruikelijk is NZ$ 6 per uur, ruim 3€). Ik schrijf dit dus offline en sta in dubio of ik morgen naar onze “oude” camping ga, waar ik wel mijn reeds betaalde krediet kan gebruiken, of dat ik ergens koffie ga drinken waar je een half uur gratis Internet krijgt bij je bestelling. Naschrift: het is onze oude camping geworden :-).

Johanna: Ilse, Dennis en Laura waren vandaag zichtbaar blij weer bekende gezichten te zien, vooral Laura wilde even erg graag handje vasthouden en bij oma op schoot zitten. Ook opa en oma waren blij ons en de kinderen weer te zien en even de ervaringen te delen. Ons onderkomen voor de komende 2 nachten heeft, heel luxe, een TV met een goede ontvangst en Cartoon Network. Voor het eerst deze vakantie hebben de kinderen dan ook ongegeneerd TV zitten kijken. We hebben wel wat Disney films bij ons voor op de laptop maar deze hebben ze eigenlijk pas een paar keer gekeken als we ‘s avonds in een cabin zaten (en de laptop voorzien werd van stroom). Zelfs onze TV verslaafde Dennis lijkt de TV niet te missen. Ter compensatie maken Dennis en Ilse veel gebruik van de Nintendo. Deze worden vooral tijdens de lange autoritten intensief gebruikt. De laatste week hebben we dit aan banden gelegd en mogen ze pas na 13:00 uur gaan DS-en. Ilse en Laura hebben het erg veel over hun komende verjaardagen (pas in resp. juli en september) en we weten precies wat ze willen hebben… Ilse heeft ook alle mogelijke plekken om haar partijtje te vieren al de revue laten passeren. Ook laat Ilse vaak weten op welke sport ze wil als we terugkomen. Streetdance en judo zijn favoriet naast de gym die ze al doet en verder zijn schaatsen, ijshockey en voetbal al voorbij gekomen. De kinderen zijn overigens ook erg blij met alle berichten die ze, al dan niet via de commentaren, van het thuisfront krijgen, net als wij trouwens!