Vanuit de McDonalds te Burnie, onze eerste post vanuit Tasmanië. De camping waar we de afgelopen nacht hebben doorgebracht had, tot onze verrassing, geen Internet, dus het heeft wat langer geduurd dan we wilden.
De reis hiernaartoe is uiteindelijk goed verlopen, maar bijna hadden we onze aansluitende vlucht in Melbourne niet gehaald. In Christchurch ging alles nog goed. We waren om op tijd wakker (behalve Dennis, die weigerde in eerste instantie om uit zijn bed te komen), de taxi was er keurig om 4:30 en alle bagage paste er in. Zoals we al gemeld hebben, hadden we bij het verpakken van onze bagage opeens 2 tassen (waarvan 1 tent) extra. Dit bleek bij het inchecken overigens in 105 kg totaal gewicht te resulteren, 40 kg meer dan op Schiphol, terwijl we naar ons idee niet heel veel hebben bijgekocht (tent 16 kg, pan, koekenpan, borden, bestek, 2 kinderslaapzakken, dekbedovertrek, lakens, koelbox en verder echt niets..). Wel hebben we onze jassen ingecheckt en zijn we wat lichter gekleed. Maar dan nog…
Ongeveer een week voor we vanuit Christchurch vertrokken kregen we een mail van VirginBlue dat onze aansluitende vlucht van Melbourne naar Launceston, Tasmanië een uur vervroegd was. Hierdoor werd onze overstaptijd in Melbourne 2 uur en 5 minuten. Niet heel ruim als je bedenkt dat we in die 2 uur onze bagage van de band moeten pakken, door de douane heen, langs de quarantine inspection en dan weer bagage en onszelf moeten inchecken. Als dan ook nog eens blijkt dat het NS-virus de luchthaven van Melbourne heeft geïnfecteerd (alle vluchten waren vertraagd omdat het geregend had), waardoor we eerst een half uur moesten rondcirkelen en vervolgens nog 25 minuten moesten wachten op een vrije terminal, dan kun je je voorstellen dat we enigszins op hete kolen zaten tegen de tijd dat we het vliegtuig uit kwamen. De vooruitzichten werd steeds slechter toen we de enorme rij bij de douane zagen en daarna ook nog eens via de Quarantine inspection moesten. We namen aan (stom…) dat er na het ophalen van de bagage nog wel een prullenbak was waar je je eten in kon gooien (dit moet je aangeven (lange rij) of weggooien). Echter deze was er niet. Na een blik vol paniek van Johanna was een douaneambtenaar zo vriendelijk ons, met eten en al, door te laten naar de niets aangeven rij en toen stonden we 29 minuten voor vertrek van het vliegtuig (30 minuten voor vertrek sluit de incheckbalie) in de aankomsthal van Melbourne. Met 2 bagage karren en drie kinderen rennen in een drukke hal via de rolbanen naar de incheckbalie op de 1e verdieping en daar streek ook de dienstdoende grondstewardess over haar hart en werkte harder dan we de afgelopen maand ook maar iemand in Nieuw-Zeeland hebben zien doen om ons ingecheckt te krijgen. Na een lange sprint naar de gate bleek uiteraard dat ook ons vertrekkende vliegtuig vertraging had. Het was gelukkig niet voor niets, want door onze sprint naar de gate stonden we gelijk vooraan, zodat we met de kids zo ongeveer als eerste het vliegtuig in mochten. Inmiddels hebben Launceston verkend en zijn we onderweg naar de westkust. Daar proberen we later over te berichten, dan zetten we er ook gelijk foto’s bij.