Deze post zou eigenlijk “Groeten uit Cocklebiddy” heten, wat ik zelf een veel leukere titel vind, maar in Cocklebiddy hadden we helaas geen Internet :-(. Dat lijkt logisch, aangezien Cocklebiddy niet meer is dan een roadhouse langs de snelweg over de Nullarbor, maar in het roadhouse waar we lunchten, Eucla, had ik nog een uitstekende verbinding. Blijkbaar is Telstra gestopt met GSM-masten plaatsen toen de grens met West-Australië was bereikt.
De Nullarbor zelf heeft ons trouwens behoorlijk verrast. We hadden verwacht door een woestijnachtige omgeving te rijden, zoals langs de Stuart Highway of de Tanami track. Je ziet dan langs de weg alleen maar rode aarde en gele graspollen en struiken. De Nullarbor is echter (in ieder geval op dit moment) ontzettend groen! Daarnaast wordt de hele route tussen Port Augusta en Norseman vaak de Nullarbor genoemd, maar feitelijk is alleen het stuk tussen het begin van het Nullarbor park in Zuid-Australië (zie foto) en de grens met West-Australie boomloos. De rest van de route is daar ruimschoots van voorzien, al is het ook weer geen bos. Wij vonden het een erg mooie route, zij het wel wat lang (Norseman – Ceduna is 1200km). De weg was ook wat drukker dan verwacht, ik schat dat we vandaag toch al snel 150 tegenliggers hebben gezien en zo’n 35 auto’s hebben gepasseerd voor we in Norseman waren. Voor een Outbackroad is dat best veel.
Hoe dan ook, gisteren hebben we dus overnacht in het roadhouse/caravanpark/motel te Cocklebiddy. Zo’n roadhouse is op zichzelf al een interessant gegeven. Het is een rustplaats langs de snelweg op een plek waar je eigenlijk een dorp zou willen hebben, maar dat is er niet omdat niemand er wil wonen. Je kunt er dus tanken (erg belangrijk), eten, allerlei belangrijke zaken voor jezelf en voor de auto kopen en vaak ook slapen. De roadhouses op de Nullarbor zijn echter zo afgelegen (het dichtstbijzijnde dorp vanuit Cocklebiddy, Norseman, ligt bijna 450km verderop) dat het voltallige personeel (6 tot 10 personen, afhankelijk van het seizoen) achter het roadhouse moet verblijven tussen hun diensten door. Er ligt dus een aantal vervallen houten barakken achter het roadhouse, naast een stel lawaaiige generatoren, en daar slaapt het personeel. Het motel was gelukkig uit steen opgetrokken, buiten gehoorafstand van de generatoren en best netjes. Je kon er niet koken, maar dat hebben we opgelost door een kastje naar buiten te dragen en daar ons camping gasstel op te zetten, zodat we onze maaltijd voor de deur konden bereiden. De avond was verder tamelijk saai. We waren bij de grens bij West-Australië anderhalf uur terug in de tijd gegaan, dus we lagen vroeg op bed.
Vanochtend waren we vroeg (rond 6 uur) uit de veren en voor half 8 uur reden we al weg bij het motel. We moesten nog 640km rijden naar Esperance, maar dankzij onze vroege start waren we daar al voor 3’en. We konden dus op ons gemak een goede camping uitzoeken, tent opzetten en eten regelen. Het opzetten van de tent duurt nu wat langer dan bij de oude tent, maar dat komt voornamelijk omdat deze tent minimaal 2 keer zoveel haringen nodig heeft als de oude. Hij staat daardoor wel een stuk steviger! Morgen gaan we de omgeving hier verkennen. We gaan dan o.a. naar Lucky Bay, een strand dat meerdere malen tot het mooiste van Australië is uitverkozen, dus we hebben hooggespannen verwachtingen.