Op de dag af twee maanden geleden kwam ze in ons leven. Wij hadden haar vooraf al bekeken en zij had ons betoverd met haar vele functies en haar gebruiksgemak. Haar welvende vormen en klassieke kleuren pasten in elke omgeving. Haar solide uitrusting en ruime binnenruimte waren een genot om te beleven. Het gemak van haar pitch-o-matic systeem leverde ons altijd weer bewonderende en soms zelfs jaloerse blikken op. Zij hield ons droog en beschut in warme en koude nachten, bij regen en zonneschijn.
Nu is het voorbij. In een onbewaakt moment smeet een windvlaag met stormkracht haar tegen de grond en brak daarbij haar bevestigingen, vervormde en scheurde haar gewrichten, verboog haar stokken. Zelfs als wij erin slagen haar weer enigszins op te kalefateren zal zij nooit meer dezelfde zijn. Het is waarlijk een tragische dag.

Hieronder enkele foto’s van onze tent in betere tijden.

Gisterenochtend hebben we ons eerst beziggehouden met de nodige “administratieve zaken”. Dat had te maken met 2 dingen:
1. Bij het ophalen van de huurauto in Sydney kregen we te horen dat we deze, ondanks toezeggingen van de reisorganisatie in Nederland (de huurauto voor mainland Australië is het enige onderdeel van de reis dat ik niet rechtstreeks heb geregeld, is een lang verhaal dat ik nog wel eens ga uitwerken op de pagina autohuur), niet mee naar Kangaroo Island (KI) mochten nemen. De oplossing van de reisorganisatie was op zich sympathiek, zij zouden voor de trip naar KI een andere auto regelen, die wel mee naar het eiland mag. Helaas kregen we na een week te horen dat hen dit niet ging lukken. We mochten wel zelf een auto regelen en de kosten bij hen declareren. Met een uurtje bellen gisterenochtend was dat geregeld, terwijl de reisorganisatie nota bene met een lokale agent werkt. Je vraagt je af wat die voor meerwaarde oplevert! Hoewel we nu de kosten moeten voorschieten, is het voordeel wel dat het nu goed geregeld is.
2. Bij het ophalen van de huurauto bij Avis in Sydney had GJ nog speciaal aangegeven dat we flink wat kilometers gingen rijden en gevraagd hoe dat geregeld moest worden met een eventuele servicebeurt. De verhuurmedewerkster (type weinig klantvriendelijke muts) zei dat er genoeg olie en zo in zat en de auto dus voorlopig geen servicebeurt nodig had (je hoeft dus blijkbaar niet veel van auto’s af te weten om ze te verhuren). We hebben het er toen verder maar bij laten zitten, maar net voor Adelaide begon onze auto, zoals moderne auto’s dat doen, om een servicebeurt (30.000 km) te vragen. Aangezien we de nog zo’n 10.000 km moeten rijden voor we weer bij de oostkust zijn en Avis geen auto’s uitwisselt met de westkust, toch maar even naar het verhuurkantoor gebeld. We kregen dit keer iemand aan de lijn die snapte wat er aan de hand was en gelijk regelde dat we de auto konden omwisselen op Adelaide airport. Daar zijn we dus tegen de middag heen gereden en nu hebben we exact dezelfde auto, maar dan blauw ipv rood en met 3000 km op de teller. Ook heeft dit exemplaar een iPod interface, wat mooi meegenomen is gezien alle Apple gadgets die we met ons meeslepen.

Nadat we rond het middaguur de auto hadden gewisseld heeft GJ, terwijl de kinderen op het strand speelden, nog een stukje gepost en de ferry naar KI geregeld. waarna we naar Victor Harbor zijn gereden om te overnachten. Vanochtend zijn we naar KI gevaren en nu zitten we in onze tent op een camping op Kangeroo Island. De wallaby’s grazen om de tent (we hebben er net al één weggejaagd omdat we bang waren dat hij/zij de stroomkabel zou doorknagen, maar terwijl ik dit schrijf hoor ik een andere op minder dan een meter van de tent) en we hebben een zeer heldere sterrenhemel. De keuken had zelfs een open haard en allemaal houten banken. Voor KI heeft GJ de goede provider gekozen en we zitten nu met internetverbinding in onze tent dit berichtje te typen. De komende dagen hebben we zelfs een site met elektra (we hadden al een verlengsnoer gescoord bij de Australische Gamma), dus wat willen we nog meer.
Het ophalen van de auto hier was nog erg grappig. We werden bij aankomst van de ferry op KI opgewacht door iemand van Hertz die onze RAV4 kwam afleveren Ter plekke werd even het huurcontract geregeld en kregen we nog wat tips over mooie stranden en wegen waar je moest oppassen voor overstekende kangaroes.
Wanneer je trouwens denkt aan Kangeroo Island dan verwacht je een hele grote ferry maar de boot naar Vlieland is er reuze bij en de havens aan weerskanten ook. Het eiland is weer veel groter dan verwacht, ongeveer de helft van Kreta oftewel 110 keer zo groot als Vlieland (en ruim 27 keer Texel). Vandaag zijn we b.v. naar de camping aan de andere kant van het eiland gereden (wel via een kleine omweg) maar de kilometerteller is alweer 175 km verder. Morgen hebben we gepland een kleine wandeling vanaf de camping te doen en naar een grote zeehondenkolonie ter rijden. Straks lekker slapen in de tent die nu al nat is van de dauw. Morgen belooft qua weer een mooie dag te worden!

Vanuit Geelong zijn we de volgende dag de Great Ocean Road opgereden. Wederom een beetje bewolkte dag waar hier en daar de zon door probeerde te breken. Onze eerste stop was in Torquay, hier hebben we het infocentrum bezocht. Daarna zijn we door Lorne gereden en hebben we de vuurtoren, de omringende wandelpaden en het nabijgelegen terrasje bezocht bij Aireys Inlet. Vervolgens zijn we doorgereden naar Bimbi Park, een bushcamping op het zuidelijkste puntje van de Great Ocean Road. Ondertussen zijn we nog even gestopt bij Kenneth River. Daar hebben we onze eerste, maar voor die dag zeker niet laatste, koala’s in de bomen gezien. Op weg naar Bimbi Park zaten er langs de kant van de weg een heleboel en we zijn dan ook regelmatig gestopt om ze te bekijken en te fotograferen. Meestal stonden we in ons eentje te kijken, maar op een gegeven moment stonden we midden in de rimboe met nog 4 andere mensen te fotograferen en je raadt het al….. allemaal Nederlanders!
Op onze camping, alleraardigst, beetje alternatief, waren alleen nog tentsites of bunkrooms beschikbaar. We hebben zo’n room met 5 bunks (bedden) geboekt zodat we de volgende dag weer vroeg verder konden. Deze kamer was behoorlijk krap bemeten, plaats er nog een stapelbed in en de ruimte om te lopen was op. In een ruimte van 2,5 bij 3 stonden dus 5 bedden. We konden net met zijn vijven naast de bedden staan, maar het kostte dan ook niet veel. Ilse echter dacht dat we wellicht beter konden gaan kamperen, dan hadden we meer ruimte. De faciliteiten (wc’s, douches en de gezamenlijke keuken en woonkamer) waren dan wel weer erg goed.
De volgende dag reden we al om 8 uur de camping af, zodat we al om 10 uur bij de 12 apostelen, de beroemde rotsformatie in zee, waren. Daarvoor hebben we nog een kleine afdaling per trap naar het strand gemaakt. De 12 apostelen zijn erg indrukwekkend, leuk om het onderwerp van tal van foto’s en posters een keer in het echt te zien. Daarna doorgereden naar nog wat stops bij andere rotsformaties (Arch en London Bridge) en vervolgens zijn we doorgereden naar het noorden met als einddoel Halls Gapp in Grampians National Park. Echter toen we het dorpje naderden dat aan de toegangsweg door het park ligt, stond ons een verrassing te wachten. De weg naar Halls Gapp was gesloten wegens schade door overstromingen en stormen afgelopen januari en ook het grootste deel van het park is voorlopig niet toegankelijk. Vreemd genoeg heeft niemand ons daarover geïnformeerd bij de infopunten (soort VVV) waar we informatie over de Grampians hebben gevraagd. Ook was er niet een A4’tje oid bij de brochures gevoegd, terwijl je toch zou denken dat het de moeite loont om even een A4-tje met de huidige stand van zaken toe te voegen aan je brochure. Het infocentrum in het dorpje was wel erg behulpzaam en via een omweg zijn we alsnog in Halls Gapp gekomen. Daar hebben we een cabin genomen op een ietwat verlaten camping, in het dorp een afhaalpizza gehaald en de kids hebben te midden van een hele kudde kangaroes in de speeltuin gespeeld. De volgende dag hebben we een wandelingetje gedaan bij Halls Gapp. De keuze was niet reuze want heel veel was vanwege de storm in januari nog niet begaanbaar. Wel weer horden kangaroes gezien en dit keer ook een troep emu’s. Vanuit Halls Gapp via een alternatieve route, gedeeltelijk onverhard, doorgereden in de richting van Adelaide. Hier zitten we nu bij Murray Bridge, 70km voor Adelaide, in een motelkamer. De kinderen hebben we als beloning voor de lange rit getrakteerd op een chocolade paashaas en vanwege het ontbreken van kookgelegenheid hebben we een hete gebraden kip en tomaten/komkommer/paprikasalade gegeten. Morgen gaan we Adelaide bekijken en de auto omruilen, want die heeft nu al een servicebeurt nodig!

Even een kort bericht vanuit onze overnachtingsplaats van vandaag: een huisje in Geelong, een stadje net voor het begin van de Great Ocean Road, de beroemde weg langs de kust tussen Melbourne en Adelaide. Gisteren hebben we op een camping in een buitenwijk van Melbourne overnacht in de tent. We zijn nl. op familiebezoek geweest bij Ard, een neef van Gert-Jan. Hij is ongeveer 20 jaar geleden geëmigreerd naar Australië. GJ had hem sindsdien niet meer gezien. We hebben nu ook zijn vrouw Kerry en een maat van hem ontmoet en dat was beregezellig. De kinderen hebben lekker gespeeld met het ruimschoots aanwezige speelgoed. Vandaag zijn we door Melbourne heen gereden en even gestopt in St Kilda. Veel meer valt daar niet over te zeggen. Laten we het er maar op houden dat Melbourne niet onze stad is, hoewel het natuurlijk ook goed mogelijk is dat we niet op de juiste plekken waren. Het weer is rond de 20 graden. ‘s Nachts is het rond de 12 graden en dat maakt het kamperen wat lastig, vooral als de tent ‘s ochtends helemaal nat is van de dauw en niet voor 11 uur droog is. Vandaag hebben we dus maar weer voor een huisje gekozen. We gaan ervan uit dat het richting West Australië wat warmer wordt zodat we wat vaker de tent kunnen opzetten.
Overigens zouden we gisteren eigenlijk in Wilsons Promontory, een nationaal park in de buurt, overnachten, maar dat bleek gesloten wegens grote overstromingen op 24 maart. Opvallend was verder dat in de buurt van het park nergens stond aangegeven dat het park dicht was! Zelfs toen we een folder van het park bekeken bij de receptie van de camping in Foster, een dorp dat vlakbij het park ligt, voelden de eigenaren blijkbaar geen aandrang om dit te melden. Gelukkig konden we nog wel een kleine wandeling in de buurt maken, naar een volledig verlaten strand. Ook mooi.