Inmiddels zijn we weer terug in Salt Lake City en druk met het volgen van de eerste Brainshare sessies. Eigenlijk begint Brainshare morgenavond pas, maar speciaal voor een selecte groep fanatiekelingen worden er vandaag en morgen al presentaties door de product managers over de roadmap van “hun” producten gegeven. Heel interessant (en onder NDA, dus ik kan er verder niets over zeggen 🙂 ), maar misschien moeten we eerst nog even over onze avonturen in Yellowstone vertellen…

Onze laatste bericht kwam uit West-Yellowstone, waar we na een dag met bijna volcontinu regenbuien waren neergestreken. De dag daarna zijn we er weer met frisse moed op uit getrokken. We zijn door het park naar een dorpje aan de oostkant, Cooke City gereden. Over dit stuk van zo’n 150 km hebben we de hele dag gedaan, want er viel onderweg weer enorm veel te zien en te doen. Zo hebben we o.a. de geisers bij Norris verkend en weer de nodige bizons, herten (elk) en zelfs een coyote en een beer (heel erg in de verte) gezien. Het weer was gelukkig wat beter (het regende niet erg hard en af en toe was het zelfs droog), wat het wandelen een stuk leuker maakte. ‘s Avonds hebben we in Cooke city weer een motel opgezocht en gegeten in de plaatselijke saloon, waar verder voornamelijk wegwerkers, jagers en enkele hikers zaten. Dat leverde een interessant kijkje in het leven in dit afgelegen (Cooke city is de helft van het jaar alleen met een sneeuwscooter bereikbaar en er is geen mobiel bereik of Internettoegang) stukje van de VS op. De bediening was bijvoorbeeld zeer authentiek (geen glimlach, geen overdreven servicegerichtheid, geen how are you today?). Ik weet alleen nog niet of ik dat een verbetering vind. We hebben in ieder geval wel gezellig met een paar hikers over waargenomen wildlife en het beste bier zitten praten.

De volgende dag lag er een behoorlijk pak sneeuw op de auto en de omgeving. Dat leverde mooie plaatjes op, maar in Yellowstone aangekomen kregen we te horen dat alle wegen op onze voorgenomen route in het park afgesloten waren. Optimistisch als altijd, reden we toch naar de afsluiting met het idee dat er waarschijnlijk alleen even sneeuw geveegd moest worden, maar toen we twee uur later op de splitsing naar de afgesloten weg stonden, bleek dat gesloten in dit geval toch echt gesloten betekende. Het was vooralsnog onbekend wanneer de weg weer open ging en we moesten dus een alternatieve route nemen. Gelukkig liep deze route langs een deel van het park (Mammoth hot springs), waar we nog niet geweest waren deze reis. Onderweg hebben we weer de nodige beesten gezien (tot het punt dat we zeiden: “we stoppen niet meer voor Elk en Bizons”) en toen we op een ander punt nogmaals probeerden op de afgesloten route te komen, bleek dat deze inmiddels keurig geveegd en dus weer geopend was, zodat we alsnog naar onze voorgenomen bestemming, Jackson, konden rijden. Door de grote omweg (en de vele stops onderweg) kwamen we daar pas na zonsondergang aan, maar gelukkig was een motel snel gevonden. Na een lange dag vol inspanningen (en een uitgebreide Mexicaanse maaltijd) hebben we daar allebei erg goed geslapen.

Gisteren was het helaas alweer tijd om de reis terug naar Salt Lake City te aanvaarden. We hadden een route uitgezet die ons eerst door enkele mooie (en besneeuwde) bergpassen voerde en vervolgens in één lijn over de Interstate naar de hoofdstad van het Mormoonse geloof. Onderweg zijn we nog wel even gestopt bij Hill Airforce Base, waar een (gratis!) museum met een groot aantal militaire vliegtuigen is gevestigd. Eenmaal in Salt Lake City hebben we vervolgens het nachtleven verkend, waardoor de wekker voor ons gevoel wel erg vroeg afging. Ons gevoel bleek echter correct, want het was niet de wekker, maar mijn telefoon die ons om 6 uur ‘s ochtends wreed uit onze slaap wekte (met een broekzaktelefoontje, zo bleek later). We konden dus nog anderhalf uur slapen voor onze Brainshare echt ging beginnen. Daarover binnenkort meer…