Afgelopen zondag hebben we vanuit Smithton een tweede poging ondernomen om de Tarkine Wilderness te verkennen, dit keer wat minder ambitieus door de Arthur Forest Drive te gaan rijden. Na wat rondrijden in het park waar al sinds de overstromingen in augustus 2007 een brug buiten bedrijf is, vonden we een tweetal kleine, maar erg mooie, wandelingen in een schitterend regenwoud. Helaas waren er ook minder mooie plekken langs de weg. Dit bos wordt namelijk “gemanaged” door Forestry Tasmania, wat betekent dat regelmatig percelen oerbos worden gekapt en daarna platgebrand. Daarbij wordt 10% van de bomen gebruikt voor timmerhout, ongeveer 40% voor houtsnippers en de resterende 50% wordt dus in brand gestoken. Het duurt daarna 25-30 jaar voor er weer iets staat dat op bos lijkt, maar oerbos, met bomen van honderden jaren oud, wordt het natuurlijk nooit meer. Bizar dat zoiets in een ontwikkeld land gebeurt…
Daarna hebben we ons originele schema hervat en zijn we op weg gegaan naar het welbekende Cradle Mountain National Park. We onderschatten de rit er naartoe een beetje en zijn uiteindelijk geëindigd in (wederom) een Flying Docters-achtig etablissement in Waratah. Onze gastvrouw heeft daar de laatste maaltijden opgewarmd en wat frietjes gemaakt en om 8 uur werden we de bar/ het restaurant uitgejaagd omdat alles ging sluiten. De kinderen overigens vermaken zich prima in de auto. Dennis begint ‘s ochtends met zijn rekenhuiswerk in de auto, wat er, door de bochtige wegen, af en toe in resulteert dat de cijfers niet netjes zijn geschreven. Juffen: excuus daarvoor, het schrijfhuiswerk maken we gewoon aan tafel. vanaf een uurtje of één mogen de kinderen DS-en. Ook heeft Dennis al veel gelezen en voorgelezen aan zijn zusjes in de auto. Laura en Ilse vermaken zich met het bijna letterlijk naspelen van een Assepoesterfilm (deel 3) die we hebben meegenomen. En natuurlijk is er ook wel eens een kleine clash achterin, maar in het algemeen gaat het allemaal erg gemoedelijk.
Vanuit Waratah zijn we de volgende ochtend de laatste 50 km naar Cradle Mountain gereden. Cradle Mountain dankt zijn naam aan de vorm van de berg, je zou er het zijaanzicht van een baby in een wiegje in kunnen zien. Nu hebben we toch 3 baby’s in een wiegje zien liggen, maar dit vonden we wel erg ver gezocht. Ook Ilse snapte er niets van. Om 10 uur’s ochtends stonden we al in het park en zijn we de wandeling rond het Dove Lake (ongeveer 6 km) gaan doen, een hele mooie wandeling rondom een bergmeer. Enig nadeel was dat de boardwalk die ze hadden aangelegd wel heel smal was. De wandeling moest dus ook eigenlijk in één richting worden afgelegd en wij werden door het tempo van de kids dan ook wel ingehaald door de vele wandelaars die dezelfde wandeling liepen. Dennis liep weer vooruit en zat af en toe braaf op ons te wachten. Laura heeft genoten en geslapen in haar rugzak. Na deze wandeling hebben we nog een drietal kleinere gedaan die ook Laura heeft gelopen. In totaal hadden we toen ruim 10 km in de benen. Grappig detail was dat we op een van de kortere wandelingen bij het uitstappen van de parkbus recht op de man afliepen waar we twee avonden daarvoor een avond mee hebben zitten praten op de camping.
Aan het einde van de dag hebben we onze tent opgeslagen op de zeer nabij gelegen camping die voornamelijk was ingericht op campers. Van een grassy tentsite was geen sprake. Van onze overburen kregen we nog een klein grondzeil en de volgende ochtend hebben we als een gek moeten vegen om het zand van de onderkant van onze tent te krijgen. Verder voelden we ons die nacht toch wel een beetje een prins en prinses op de erwt. Blijkbaar waren er, alhoewel we dachten ze allemaal verwijderd te hebben, nog bergen kleine steentjes onder onze tent blijven liggen en de self-inflatable matjes corrigeren die niet voldoende. Toch ook maar een grondzeil kopen, want dit zal wel vaker voorkomen en de volgende keer de tentplek inspecteren voor we betalen! De andere voorzieningen op de camping waren overigens erg leuk, alhoewel er geen zwembad of speeltuin was.
De volgende ochtend (inmiddels dinsdagochtend) zijn we na een tussenstop bij het visitor center (Ilse was haar grijze jasje verloren in het park en gelukkig lag deze bij het visitor center) richting Hobart gereden. Wederom 2 kleine wandelingen langs de snelweg gemaakt waarvan 1 naar een waterval. Verder hebben we geluncht in Queenstown. Ons valt op dat de Aussies goed weten te rekenen voor een lunch. Het eten valt wel mee, maar de bijbehorende drankjes zijn erg aan de prijs. Uiteindelijk hebben we weer ons einddoel niet helemaal gehaald en zijn we gestrand in een zeer leuk huisje bij de ingang van het Mount Field National Park. Wel een beetje boven budget, maar dan heb je ook een echt huisje met twee slaapkamers, een woonkamertje met TV en een keukentje, waar ‘s avonds de wallaby’s en de pademelons op het gazon grazen en de Tasmanian devils aan de deur krabben!
De foto’s staan er nu ook bij!

Onze eerste dagen op Tasmanië waren behoorlijk dynamisch. We begonnen de eerste dag nog rustig, met het goed inruimen van de auto. Toen we dag gedaan hadden, bleef er nog een grote tas met spullen over, dus die hebben we tijdelijk bij de verhuurmaatschappij geparkeerd. Vervolgens zijn we het plaatselijke “park” van Launceston gaan bekijken, de Cateract gorge. Tot grote vreugde van de kinderen hoefden ze niet de “berg” op te wandelen, maar gingen we met de 300 m lange stoeltjeslift omhoog. Na een wandeling in de gorge en de eerste ontmoetingen met hagedissen, vlinders en zelfs een walleby (soort kangaroe) zijn we richting het noordwesten gereden. Opvallend was het rustige verkeer en natuurlijk weer een mooie route. Bij het naderen van het einde van de dag hebben we een camping opgezocht. Mooi weer, dus kamperen! De eerste camping had een verwarmd zwembad waarvan de verwarming helaas kapot was, dus we dachten wel een andere camping te kunnen vinden. Helaas, bij de volgende campings die we aandeden was alles, ook de tentplekken, volgeboekt. Maar weer terug naar de eerste camping dus. Inmiddels was het 7 uur (gelukkig hadden we heel laat geluncht bij de McDonalds), dus snel de tent opgezet. Inmiddels zijn we zeer bedreven in het opzetten van de tent. Dit duurde 14 minuten. Nog de matjes en het beddegoed er in (ongeveer een half uurtje) en weer op pad om de “little penguins” te bekijken. Deze komen alleen tevoorschijn als het donker is. En hoewel het niet het seizoen was, hebben we er toch 3 gezien. Helaas geen foto’s want flitsen was verboden en het was dus donker (en de kenners weten dat dit niet goed samengaat met bewegende voorwerpen als je een foto wilt maken). ‘s Avonds in de keuken hebben we nog een Australier ontmoet die in zijn eentje voor onbepaalde tijd op reis is, hij was inmiddels 6 weken onderweg en heeft ons leuke tips gegeven voor onder Sydney.
De volgende dag hebben we de tent afgebroken, 17 minuten.. (wel het opruimen van de binnenkant van de tent niet meegerekend, ook nog zo’n 30 minuten). Weer tetris gedaan met onze bagage in de auto en het paste zowaar. Toen op weg naar de Western Explorer Highway, een afgelegen, maar wel goed onderhouden unsealed road in het westen door het regenwoud. Als eerste zijn we nog naar de “edge of de world” geweest. Dit is een uitkijkplek aan de westkust van Tasmanie vanwaar de zee helemaal doorloopt tot Argentinië. Zie maar weer de leuke foto’s van de kinderen op het strand. Echter na ongeveer 30 km op de onverharde weg (ruim 80 km van een beetje bewoonde wereld) kregen we een lekke band. We hoorden na het overrijden van een bruggetje elke keer een enorme harde tikken alsof er iets klapperde in de bagage. Even gekeken, maar er leek niet aan de hand. Bij het verder rijden nog steeds die tikken en opeens eens een harde tik en toen was het weg. Iets verderop bleek onze band leeg te zijn. Blijkbaar heeft er iets vastgezeten aan de band en is dit er uiteindelijk afgevallen..
We hebben de auto aan de kant gezet, het gereedschap gezocht om de band te verwisselen (natuurlijk lag dit in de kofferbak onder de bagage) en toen bleken we niet alle benodigde tools te hebben, we misten nl. een kruissleutel om de moeren van de band los te draaien. Gelukkig stopten er al snel 2 auto’s, waarvan er één, met een bejaard echtpaar aan boord, een volledige banden verwissel gereedschapskist aan boord had, inclusief pomp! Daarmee was alles snel gefixed en toen we klaar waren kregen we het adres van deze mensen, voor als we onderdak nodig hadden. Hun kinderen waren al het huis uit, dus er was genoeg ruimte om ons te laten logeren. We hebben al eerder voorbeelden meegemaakt van de veelgeroemde Australische gastvrijheid, maar dit is voorlopig toch wel het hartverwarmende hoogtepunt!
Zonder reserveband leek het ons niet handig om onverhard verder te rijden. We zijn dus, zo hard we durfden, want de het reservewiel verschilde van de normale wielen, waardoor de bouten niet helemaal goed leken aan te sluiten, teruggereden naar de bewoonde wereld. Daar vonden we snel een benzinepomp annex garage en die heeft onze band gemaakt voor 20 dollar. Toch ook maar een kruissleutel gekocht voor eventuele verdere lekke banden. We hebben een motelletje gezocht en dit had zelfs een bad en gratis wasmachine, dus vandaag zijn we weer helemaal fris gewassen klaar voor de start. Nog maar een poging doen om de Tarkine wilderness te verkennen!

Dit is alweer ons laatste bericht vanuit Nieuw-Zeeland, want over 6 uur worden we door een taxi opgepikt zodat we de vlucht van 7 uur naar Melbourne kunnen halen. Om 11 uur vliegen we vervolgens van daaruit door naar Launceston, op Tasmanië. Als het goed is komt ons volgende bericht dus daar vandaan. Eerder vandaag zijn we van Kaikoura naar Christchurch gereden en hebben daar onze auto ingeleverd met bijna 5900 km meer op de teller dan toen we hem kregen. Redelijk volgens onze verwachting dus. Nadat we de auto hadden ingeleverd zijn we alles weer in gaan pakken op een zodanige manier dat we het in een vliegtuig kunnen krijgen, een zeer frustrerend werkje, want we hebben ineens 2 tassen meer! Eén daarvan is de tent, dus dat mag, maar waar nou die andere extra tas vandaag komt??? We laten jullie nog wel weten hoeveel gewicht we bagagetechnisch zijn “aangekomen”.
Gisteren zijn we met de familie naar een kinderboerderij geweest, maar wel één in Kiwistijl. Er liep van alles door elkaar vrij rond en je mocht alle dieren voederen met het eten dat je bij de ingang had gekregen. Alleen wisten de dieren dat ook, dus werden de kinderen bijna omver gelopen door tientallen eenden, ganzen, pauwen, lama’s, varkens, kippen, een wallabee en zelfs een hert. Laura hield het nog het langst vol, maar toen een boven haar uit torende lama bijna haar hand op at, rende ook zij hard weg om net als de andere kinderen op een tafel te klimmen en van daaruit te kijken hoe de volwassenen het voer uitdeelden. Eenmaal van de schrik bekomen, hebben de kinderen nog wel een paar rondjes op een pony gereden, wat gelukkig weer een hoop goedmaakte.
Vanochtend hebben we voorlopig voor het laatst afscheid genomen van mijn ouders. Gelukkig kunnen ze ons straks vanuit huis volgen via deze website!

Vandaag zijn we van onze tijdelijke camping naar de top 10 camping 300 meter verderop verhuisd, waar we Bert en Ella hebben begroet. We hadden vooraf allerlei grote plannen gemaakt, maar daar is vooralsnog niet zoveel van terecht gekomen. Dat heeft enerzijds te maken met het weer (regenachtig) en anderzijds vinden we het stiekem ook wel lekker om even een paar dagen rustig aan te doen alvorens we aan ons grote Australië avontuur beginnen. We hebben vandaag dus uitgebreid (organisch) geluncht, gebarbecued en daartussenin nog een wandeling naar de punt van het Kaikoura schiereiland gemaakt, waar we bijna op een paar zeeleeuwen trapten (letterlijk!). Verder hebben we het dorp verkend, maar Kaikoura is toch vooral, zoals dat zo mooi heet in het Engels, een tourist trap, dus daar waren we snel mee klaar.
De term downtime is ook op een andere manier van toepassing op ons verblijf hier, want de top 10 camping waar we nu zitten heeft een eigen wireless afrekensysteem, waarvoor ik geen krediet heb. Enige uitleg is hier waarschijnlijk op z’n plaats. Op allerlei plaatsen in Nieuw-Zeeland, zoals campings, hotels, restaurants, café’s, fastfoodketens etc. is wifi Internet beschikbaar. Dit is echter nooit gratis, behalve bij de McDonalds, waar de snelheid meestal weer om te janken is. Om verbinding te krijgen moet je dus vooraf een x-aantal minuten kopen, waarvoor je meestal moet betalen met je creditcard, maar soms moet je ook bij een balie tegen betaling een code halen. Nu hebben diverse slimmeriken bedacht dat het er geld zit in het opzetten van een systeem waarbij je het gekochte Internetkrediet op meerdere plaatsen kunt gebruiken. Je koopt dan één keer een hoeveelheid tijd (b.v. 180 minuten) en kunt daarmee op verschillende plaatsen Internetten. Dit klinkt goed, maar er is meer dan één bedrijf dat dit idee heeft opgepakt, dus uiteindelijk hebben wij nu nog steeds bij minimaal 3 verschillende Internetafrekentoko’s krediet. De camping waar wij nu zitten werkt echter met geen van deze toko’s, maar met een eigen systeem, waarvoor je apart een code kunt kopen bij de receptie, tijdens openingstijden, dus niet op dit moment. De prijs is bovendien 50% hoger dan gebruikelijk (gebruikelijk is NZ$ 6 per uur, ruim 3€). Ik schrijf dit dus offline en sta in dubio of ik morgen naar onze “oude” camping ga, waar ik wel mijn reeds betaalde krediet kan gebruiken, of dat ik ergens koffie ga drinken waar je een half uur gratis Internet krijgt bij je bestelling. Naschrift: het is onze oude camping geworden :-).

Johanna: Ilse, Dennis en Laura waren vandaag zichtbaar blij weer bekende gezichten te zien, vooral Laura wilde even erg graag handje vasthouden en bij oma op schoot zitten. Ook opa en oma waren blij ons en de kinderen weer te zien en even de ervaringen te delen. Ons onderkomen voor de komende 2 nachten heeft, heel luxe, een TV met een goede ontvangst en Cartoon Network. Voor het eerst deze vakantie hebben de kinderen dan ook ongegeneerd TV zitten kijken. We hebben wel wat Disney films bij ons voor op de laptop maar deze hebben ze eigenlijk pas een paar keer gekeken als we ‘s avonds in een cabin zaten (en de laptop voorzien werd van stroom). Zelfs onze TV verslaafde Dennis lijkt de TV niet te missen. Ter compensatie maken Dennis en Ilse veel gebruik van de Nintendo. Deze worden vooral tijdens de lange autoritten intensief gebruikt. De laatste week hebben we dit aan banden gelegd en mogen ze pas na 13:00 uur gaan DS-en. Ilse en Laura hebben het erg veel over hun komende verjaardagen (pas in resp. juli en september) en we weten precies wat ze willen hebben… Ilse heeft ook alle mogelijke plekken om haar partijtje te vieren al de revue laten passeren. Ook laat Ilse vaak weten op welke sport ze wil als we terugkomen. Streetdance en judo zijn favoriet naast de gym die ze al doet en verder zijn schaatsen, ijshockey en voetbal al voorbij gekomen. De kinderen zijn overigens ook erg blij met alle berichten die ze, al dan niet via de commentaren, van het thuisfront krijgen, net als wij trouwens!