Eergisteren hebben we het Abel Tasman National Park bezocht. We hebben een watertaxi geboekt die ons na een “rit” van ongeveer 2 uur afzette op het strand van Bark Bay. Onderweg hebben Split Apple Rock gezien, heel veel vogels en een aantal zeehonden. Vanuit Bark Bay zijn we in een wandeling van ongeveer 2,5 uur naar Torrent Bay gelopen. Zoals je op de foto’s kunt zien voornamelijk door de bossen, met regelmatig een leuk doorkijkje naar een baai. Dennis liep elke keer vooruit. Ilse is vooral met mama en de grote rugzak met jassen (want er werd regen voorspeld), proviand en water voor onderweg meegelopen en papa had de draagrugzak met Laura. Laura heeft ook nog eens lekker geslapen onderweg. Op de terugweg op de boot is Ilse in slaap gevallen. Terug op de camping waren ze echter helemaal hersteld en hebben ze nog een uurtje in het zwembad gespeeld alvorens we de stad introkken voor wat inkopen en het diner. Al met al een lange dag voor ze en ‘s avonds zijn ze dan ook vroeg gaan slapen. De meisjes in hun nieuwe Dora slaapzak. ‘s Nachts wordt het nu toch wel kouder en de fleece slaapzakjes met deken eroverheen voldoen niet meer. Gedurende de nacht heeft de tent weer een flinke regenbui te verduren gehad. We hebben maar besloten een derde nacht op de camping te blijven staan. ‘s Ochtends regende het nl. nog steeds en de tent nat inpakken zagen we niet zo zitten.
Gisteren zijn we met de auto richting Takaka gereden, een hele mooie weg door een bergpartij, echter hoe hoger we kwamen hoe mistiger het werd en ons uitzicht was al gauw niets meer dan witte wolken. Echter eenmaal weer beneden was het weer opgeklaard en zijn we gaan lunchen bij Anatoki Salmon (een attractie die ons werd aangeraden door leidster Anne op de BSO bij Dennis) Anne, ze hebben inderdaad verrukkelijke zalm en je krijgt de groeten van Josefine! Omdat we besloten hadden het een dagje rustig aan te doen, waren we rond een uurtje of 3 terug op de camping, alwaar de kinderen weer konden zwemmen. Wij hebben ondertussen de auto even opnieuw ingeruimd. Dit doen we ongeveer eens in de 3 dagen en vooral als we iets langer op een camping staan. Veel dingen gaan dan in en uit de auto en belanden dan niet meer in de juiste tassen. De kinderen zijn nu lekker aan het spelen met hun happy meal skateboard van de KFC en wij wachten totdat er een BBQ’s in de keuken vrij is. Het is weekend en het is relatief druk op de camping. Veel mensen uit NZ en een groep Nederlanders die in een camperkaravaan door NZ trekken.
Zometeen pakken we onze tent op (hij is niet eens nat vanochtend) en gaan we richting Westport aan de Westkust. Volgens de weerberichten is het kouder naar het zuiden toe en onze elektronica is allemaal leeg. We gaan dus proberen een cabin te regelen om alles weer op te laden. We zijn nu de laptop in de keuken aan het opladen. Niet heel relaxed tikken als iedereen over je verlengsnoer moet stappen. Echter het lijkt de normaalste zaak van de wereld want niemand stoort zich hieraan. of toch in ieder geval niet hardop :-).

Well being van Dennis, Ilse en Laura
In de comments krijgen we verschillende vragen van mensen over hoe het gaat met de kinderen en of we al veel dieren hebben gezien. Dieren (behalve boerderijdieren en eenden) hebben we nog niet heel veel gezien. Nieuw-Zeeland heeft vooral veel vogels en zoals al eerder gemeld hebben we vanaf de boot in Abel Tasman NP zeehonden gezien. De vogels die we gezien hebben zijn niet echt felgekleurd dus het verweggevoel qua vogels is er nog niet.
Dennis lijkt zijn draai nu echt te hebben gevonden, de eerste tijd heeft hij in de auto veel op zijn Nintendo gespeeld en moest deze ook elke keer opgeladen zijn. Echter sinds een paar dagen laat hij de Nintendo steeds vaker links liggen. We hadden 3 dikke pillen uit de Fantasia serie van Geronimo Stilton meegenomen. De derde is al bijna uit… We hebben hem dan ook verteld dat hij de boeken een tweede keer en waarschijnlijk wel derde keer moet lezen. Nederlandse kinderboeken liggen hier nl. niet in de schappen van de winkels. Huiswerk maken doen we ook regelmatig. Echter ik moet zeggen dat dit in de tent wel moeilijker te organiseren is dan in een cabin en Dennis weet feilloos wanneer het zaterdag of zondag is en is er zelfs van op de hoogte dat het voorjaarsvakantie is. De motivatie is af en toe moeilijk te vinden. Desalniettemin gaat wat hij moet doen goed. We zullen de juffen eens mailen bij welke taak de klas is. Dennis vind zijn draai dus steeds beter, alhoewel hij nog steeds geen fan is van loslopende eenden (of welk ander loslopend dier dan ook).
Met Ilse gaat het ook goed. Vandaag is ze echter op een bij of wesp gestapt en had ze een pijnlijke voet. Gelukkig liep ze na een uurtje alweer en springt ze op het springkussen alsof er niets aan de hand is. Ilse heeft het heel veel over haar toekomstige verjaardagsfeestje dat elke keer ergens anders plaatsvindt. Ook groep geel komt heel vaak ter sprake. Huiswerk maken gaat iets ongestructureerder dan bij Dennis. We hebben wel wat dingen mee, maar het is moeilijk een afgebakende taak te vinden. Het liefst plakt ze de letters in haar plakboek of doet ze sommetjes met een meegebracht Winnie de Poeh rekenspel. Ilse vindt het ook erg leuk om samen met Dennis op de Nintendo te spelen op de achterbank. En vandaag tijdens het koken hebben ze zich alledrie heel erg vermaakt op het grote jumping pillow samen met NZ-kinderen. Ze kwamen steeds vragen aan ons hoe je iets in het Engels zegt. Met zijn drietjes maken ze snel contact met de andere kinderen op de camping. Vaak is dit wel in het weekend omdat de kinderen in NZ door de week natuurlijk gewoon naar school gaan.
Laura ontpopt zich als een echte ballerina en kan zich uitstekend vermaken met dansen met haar eigen schaduw in de zon. Ook blijkt ze een enorme dierenvriend. Ze wil alle dieren aanraken en hond Joep op Anatoki Salmon is ook erg vaak door haar geaaid. Ook wil ze eendjes aaien en voeren en de eenden hier maken daar dankbaar gebruik van en komen het brood uit haar handen eten. In tegenstelling tot Dennis deinst ze hier niet voor terug.

Gisteren zijn we van Taihape voornamelijk via de SH1 naar Wellington gereden, om precies te zijn naar Lower Hutt. Hier wonen Jasper en Kim. Jasper is een oud Plex-IT collega van GJ, die ruim 2 jaar geleden met zijn vriendin naar NZ is vertrokken. Na het fantastische uitzicht vanuit hun huisje te hebben bewonderd, zijn we naar het strand gegaan, waar wij uitgebreid konden bijpraten met Jasper en Kim, terwijl de kinderen zich, na eerst een beetje gebadderd te hebben in het koude water, op het bouwen van een zandkasteel stortten. Het werd net vloed, dus dat was een bouwsel dat continue onderhoud behoefde. Laura was uiteindelijk helemaal zwart van het zand! Als diner hebben we op het strand lekkere pizza van de dichtbij gelegen pizzeria gegeten (behalve Dennis want pizza is vies). Het was al met al een bijzonder geslaagde avond!
De nacht hebben we doorgebracht in een cabin op de top 10 camping in Lower Hutt. We waren eerder gewaarschuwd dat de prijs/kwaliteit verhouding van deze camping beroerd was, maar omdat deze camping wel ideaal ligt ten opzichte van zowel de ferry als het huis van Kim en Jasper, hebben we besloten het er toch maar op te wagen. Uiteindelijk hadden we voor een redelijk bedrag een prima cabin, maar we kunnen ons voorstellen dat mensen die hier met een tent of camper aankomen zwaar ontevreden zijn. De tentplaatsen liggen op een afgeragd grasveld in de zon en de camperplaatsen zijn klein en ongezellig ingericht.
Uiteindelijk bleek de beslissing om hier een cabin te nemen ook om andere redenen een goede beslissing, want vanochtend regende het en met enkele droge perioden tussendoor regent het nu nog steeds. Ook vanavond in Picton zitten we daarom in een cabin. Ditmaal een bijzondere. De cabin heeft maar liefst 9 slaapplaatsen, een aantal zitplekken in de vensterbank en een tafel, een TV, een koelkast, maar geen stromend water. Sanitaire voorzieningen hebben de basic cabins die wij meestal huren sowieso niet, dus je bent wat dat betreft aangewezen op de faciliteiten van de camping.
De overtocht met de ferry stond volledig in het teken van de aardbeving in Christchurch, de meeste mensen zaten de hele overtocht op de boot gekluisterd aan de TV, waarop continue een liveverslag vanuit rampgebied te zien was. Daarnaast waren veel mensen aan het bellen met mensen in de omgeving van Christchurch, of met mensen thuis om te vertellen dat zij niet niet Christchurch waren. Wij hebben daarom ook maar even een berichtje met die strekking geplaatst. De sfeer op de boot was de gehele reis bedrukt en zwaar aangeslagen. In de cabin hebben we de TV ook weer aanstaan op een net dat al de gehele avond verslag doet van de aardbeving. Wat daarbij opvalt is dat de mensen die worden geïnterviewd (allemaal ter plaatse) stuk voor stuk erg nuchter en beheerst op de situatie reageren en concrete adviezen geven aan de mensen in (save your water for drinking) en buiten het rampgebied (stay away). De TV-beelden die je in dit soort gevallen in Nederland ziet, met allerlei inderhaast opgetrommelde “deskundigen” die hun mening geven en daarbij uitgebreid speculeren over hoe dit nou in godsnaam heeft kunnen gebeuren (de overheid heeft gefaald, uiteraard), blijven hier volledig achterwege. Meer over de aardbeving is te lezen op deze blog van een Nederlandse journalist die in Christchurch woont.
Nog enkele foto’s bij dit lange verhaal:

Na de lunch in Murupara zijn we vertrokken via een erg mooie, maar onverharde slingerweg door de bergen naar een camping in Te Urewera National Park, een fully serviced DOC site waar GJ zijn zinnen op had gezet. Toen we bij de camping aankwamen, bleek deze op het eerste gezicht niet helemaal aan onze eisen te voldoen, maar ja, het was al laat in de middag en we hadden de plek al betaald en veel keuze in de omgeving was er niet. Uiteindelijk hebben we de tent opgezet dichtbij het meer op een veldje met veel eendenpoep (en bijbehorende strontvliegen…). De twee dagen die we in gedachten hadden waren bij deze gereduceerd tot 1 dag. Bij het koken in de keuken die verbazingwekkend goed uitgerust was, kwamen we een aantal Kiwi’s tegen met een zoontje van 8 en de kinderen hebben tikkertje gespeeld (en natuurlijk ook met de Nintendo). Uiteindelijk was het toch een gezellige avond in de keuken.
De volgende ochtend hebben we een tweetal korte wandelingen gemaakt. Bij elkaar hebben we toch ongeveer 2 uur gelopen zonder draagrugzak en Laura heeft bijna de hele weg meegewandeld. Daarna de tent afgebroken en als beloning een ijsje gekocht. Snel in de auto op weg naar Napier, want daar wilden we een cabin of motel o.i.d pakken. Echter onderweg kwamen we er met behulp van de Lonely Planet achter dat het Art Deco week in Napier was. Ons bange vermoeden werd waar en er was geen cabin of motel meer te vinden in Napier (na een aantal telefoontjes hebben we het maar opgegeven). We zijn op een camping gaan staan even boven de stad. De duurste, drukste en krapste camping tot nu toe. En natuurlijk kwamen we in het toiletgebouw en in de keuken veel Nederlanders tegen (weliswaar mensen die geëmigreerd zijn naar NZ). We zijn ook nog even Napier in geweest en daar hadden ze veel werk gemaakt van de Art Deco week. Bijna iedereen (behalve de onwetende toeristen) liep in jaren dertig kledij, er reden gigantisch veel auto’s rond uit de jaren dertig, zelfs een vliegshow met jaren dertig vliegtuigen. Dennis, Ilse en Laura hebben lekker op het kiezelstrand gespeeld en teruglopend naar de auto zijn ze op zoek gegaan naar een echte BRUM auto. (Jullie weten wel, het gele autootje uit de kinderserie Brum). We hebben een blauwe gevonden.
Vandaag (zondag) zijn we ‘s ochtends naar het National Aquarium van New Zealand in Napier geweest. Via Taupo en Turangi en Lake Taupo en de desert highway zijn we nu beland in een motelletje aan de State Highway 1. De Desert Highway moet een weg zijn met fantastische uitzichten op o.a. “Mount Doom”, maar je raadt het al, bij ons gooide de mist en de regen roet in het eten zodat we alleen de onderkant van de berg hebben gezien…

Nog een paar dagen en dan stappen we op het vliegtuig. Vandaag heeft Johanna haar voorlopig laatste werkdag gehad. Dennis, Ilse en Laura hebben afscheid genomen op de BSO en crèche. Wat fijn dat zoveel mensen belangstelling hebben. Wat een leuke afscheidscadeautjes. Dennis, Ilse en Laura zullen jullie zeker niet vergeten. Bedankt voor al die leuke tekeningen, tekstjes en fotootjes (en natuurlijk niet te vergeten de zakjes snoep en Donald Duck strips voor in het vliegtuig)

De stapel “meenemen” wordt steeds groter en pack light met 3 kinderen is een erg relatief begrip geworden. We laten jullie nog weten hoeveel kilo de incheckbalie zondag op Schiphol registreert.