Deze keer hangen we niet op een paar zweterige stoelen op de luchthaven, maar verblijven we in een ruime hotelkamer. Nou ja, ze noemen het een 2 sterren Guesthouse hier. Het is in feite een kantoor waarin hotelkamers zijn gebouwd. De faciliteiten op de kamer zijn echter prima in orde, alleen zaken als een zwembad of een receptie ontbreken.
De vlucht hier naartoe zat vol afleidingen, wat niet positief is voor een vliegreis. De afleiding bestond er echter vooral uit dat het vliegtuig een beetje ging bewegen (ik zou het niet eens turbulentie noemen), waarna de in flight entertainment werd onderbroken om in 2 talen om te roepen dat er turbulentie was en dat iedereen weer moest gaan zitten en zijn riem omdoen. Voor mijn gevoel is dit minimaal 30 keer gebeurd, soms met tussenpozen van nog geen 1o minuten en dat terwijl er voor mijn gevoel amper sprake was van turbulentie. Als dat dat wel zo was geweest, zou je echter kunnen denken dat ook de meest trage passagier na een keer of 5 wel weet wat dat (op zichzelf al vrij duidelijke) brandende lampje boven de stoelen betekent en anders moet je dat misschien uitleggen i.p..v. iedere keer weer iedereen uit zijn film of zijn slaap te halen. Helaas, Korean Air ziet dat duidelijk anders.
Voor we aan boord konden hadden we in Brisbane al flink wat hindernissen weten te overwinnen, te beginnen met het inchecken van onze grote tassen. We mochten 138 kilo inchecken en daar zaten we precies binnen (we hebben 137 kilo ingecheckt). Alleen is dan wel het idee dat geen enkele tas meer dan 23 kilo weegt en die van ons wogen allemaal 25-28 kilo, op de tas van mijn bodyboard na die maar 7 kilo woog. Daarvoor moest de dame die ons incheckte dus even haar supervisor te hulp roepen. Die zag er gelukkig geen probleem in (in ben ook benieuwd hoe ze anders hadden gedacht dit op te lossen) en dus konden we met wat vertraging alsnog richting de douane, waarvoor we eerst nog een set aan vertrekformulieren moesten invullen. Gelukkig hadden we van onze incheckdame, waarschijnlijk omdat ze zich had gerealiseerd dat ze onnodig moeilijk had gedaan, een express pass gekregen. Hiermee konden we tot aan het boarden alle rijen passeren. Dat betekende helaas niet dat we nergens meer hoefden te wachten, want de Australische douane vond de nieuwe Nederlandse paspoorten er toch wel erg verdacht uitzien (en toen we ze nog eens goed bekeken, konden we ze daar niet eens ongelijk in geven), dus die moesten 3 keer helemaal gecontroleerd worden op watermerken etc. voor we verder konden. Tot slot gaf de random check op drugs en explosieven ook nog eens een positief resultaat op mijn fototas (het apparaat is duidelijk van slag, zei de douanier direct), waardoor we ook daar even moesten wachten tot de boel gereset was en ik opnieuw getest kon worden (heel erg oppervlakkig dit keer).
Bij het boarden zorgde mijn frequent flyer status er gelukkig voor dat we ook daar de lange rij konden passeren. Ik had eerlijk gezegd nooit gedacht dat het hele gezin op die status mee kon liften, maar zowel bij het inchecken (bij de business class balie) als bij het boarden (via de priority lane) blijkt dit de hele reis al prima te werken.
Op Seoul Incheon Airport aangekomen waren we overal zo doorheen. Zelfs het verse fruit dat Johanna mee had genomen werd geen blik waardig bevonden, ondanks het feit dat we dit op (wederom) een formulier moesten aangeven. Morgen vliegen we weer verder richting Amsterdam om daar tegen 7 uur aan te komen (waarmee deze terugvlucht in totaal 42 uur duurt).
Onze hotelkamer: 
