Vanavond even tijd om te posten. Vanochtend zijn we vanuit ons ruilhuis vertrokken naar het Noorden. Het idee is om eerst even flink omhoog te rijden en vervolgens rustig naar beneden af te zakken. Onze eerste stop is dus vanavond in een motel in Rockhampton. Morgen gaan we door naar Townsville alwaar we een paar nachtjes om de camping gaan staan. Vandaag hebben we ongeveer 750 km gereden. Hier hebben we 8,5 uur over gedaan. De maximale snelheid op de Australische snelwegen is 110 km per uur. Echter de snelwegen lopen door allerlei stadjes en dan moet je weer terug naar 60 km per uur. Daarbij komt dat een groot deel tweebaans is met slechts af en toe de mogelijkheid in te halen. Je zit dan wel eens even achter een camper, paardentrailer of iets anders met een aanhanger. Vrachtwagens blijken hier geen begrenzer of een maximum snelheid van 80 km te hebben. Deze crossen gerust mee met 110 km per uur (En kunnen ook heel goed bumperkleven als ze vinden dat je door moet rijden).

Tijdens de laatste paar dagen in ons ruilhuis hebben we badplaats Byron Bay bezocht. Dit hadden we bewust op maandag gedaan omdat er in het weekend een groot muziekfestival was. Grappig genoeg dachten alle festival bezoekers op maandag nog even te gaan chillen in Byron Bay. Gevolg was dat we in de file stonden om het dorp in te komen. We hebben de auto dus maar bij de eerste de beste strandovergang geparkeerd en zijn over het strand richting het dorp gelopen. In het dorp even geluncht met frites en wedges. En daarna even naar de vuurtoren gelopen. Dat even was achteraf beste wel lang… En toen moesten we ook nog terug over het strand naar de auto. De rondwandeling bij de vuurtoren was weer erg mooi. Helaas zijn we de tel van het aantal treden kwijtgeraakt, maar een uurtje sportschool op het stepapparaat is er niets bij.

Deze week zijn we ook nog in Springbrook National Park geweest. We hebben hier het Twin Falls circuit van 4,4 kilometer gelopen, volgens onze gids de mooiste korte wandeling van South Queensland, en dit kunnen we alleen maar beamen.

De andere dagen hebben we gevuld met strand en bodyboarden en nog een bezoekje aan Wet’n’Wild. Gert-Jan heeft zijn eigen bodyboard gekocht. De kids hadden die van het huis geleend. Ik ben bang dat we er niet onderuit komen om ook voor de kids eigen boards te kopen (maar of dit in de auto past?). Verder nog de laatste dingen voor het kamperen gekocht. Vorige keer hadden we de kinderen met zijn drietjes overdwars op een tweepersoonsluchtbed gelegd. Nu hebben we voor Dennis toch maar een eigen luchtbed gekocht.

Vanochtend hebben we voor het eerste de auto met al onze spullen volgeladen. En het paste zelfs zonder al te veel kunst en vliegwerk. Nu niet teveel meer bijkopen…

We moeten morgen weer vroeg verder en het Internet is hier niet zo snel, dus voor nu hebben we alleen wat bodyboardfoto’s bijgesloten. De rest volgt later!

Update: inmiddels zijn de overige foto’s toegevoegd.

We zijn al weer twee weken hier. Huizenruil bevalt ons prima, het is een supermanier van vakantie vieren. Je leeft een aantal weken in het huis van een ander en dat is erg leuk en gemakkelijk, maar af en toe ook wel een beetje wennen. Zo verbazen we ons nog regelmatig over wat we hier in de keuken vinden. Er staan hier zonder overdrijven wel 500 plastic bakjes, mega veel bakvormen en ligt er een hele la vol plastic zakjes, maar waarom hebben we nog geen enkel scherp mes en een goede koekenpan aangetroffen? Nu we toch gaan kamperen, hebben we onszelf daar bij de K-Mart maar even op getrakteerd. Ik ben benieuwd wat onze ruilpartners van onze keukeninrichting vinden, daar zal vast ook wel het nodige op aan te merken zijn ;-).

De  afgelopen paar dagen hebben we ons vermaakt met een dagje heel veel regen in een outlet winkelcentrum, Harbour Town. De meisjes hebben allebei een nieuwe rugzak voor school gekregen. Afgelopen vrijdag hebben we de andere kant van Lamington National Park bezocht en daar een wandeling (Morans Falls track) gemaakt. Deze keer een stuk korter maar wederom in een heel mooi regenwoud, met op het einde van de track een waterval en iets verderop een fantastisch uitzicht over de vallei. Na de wandeling zijn we naar  O’Reilly’s gegaan. Dit is een “resort” in Lamington NP waar we in 2006 gekampeerd hebben. Hier hebben we bontgekleurde vogels gevoerd. Dennis moest hier niets van hebben dus geen foto’s van Dennis en de vogels. Bij Ilse duurde het eventjes, maar uiteindelijk vond ze het ook heel leuk.

De dag daarop werd het weer wat beter en de kinderen hebben een middagje gezwommen in de zee. Als afsluiter van die dag zijn we nog even in Seaworld geweest en hebben we de dolfijnenshow meegepakt. Daarna zijn GJ en de kids heel erg nat geworden in de attractie Castaway-bay. Een attractie waarbij mensen in een bootje het publiek kunnen natspuiten, maar waarbij het publiek ook over waterkanonnen beschikt en de mensen in het bootje nat mogen spuiten. GJ en Dennis waren na het ritje zo nat dat ze besloten de mensen in de volgende bootjes zeker 20 minuten achtereen nat te spuiten. Niemand is droog uit de attractie gekomen. GJ en Dennis waren ook nat tot op het bot.

Vandaag wachtte ons nog een laatste park dat we vanwege het weer nog niet hadden gedaan. Het beloofde vandaag een mooie dag te worden, 25 graden, wel bewolkt. We zijn naar het waterglijbanenpark Wet ‘n Wild gegaan. Omdat het momenteel voor Aussie begrippen best koud is, was er geen grote drukte in het park, maar wel heel veel leuke en soms enge glijbanen. Dennis heeft wel twee keer geroepen na een glijbaan dat het het engste was dat hij ooit gedaan had. In de Aqualoop werd hij (en GJ was ook zo dapper) bijna loodrecht naar beneden gelanceerd om vervolgens door een buizenstelsel een traject af te leggen. Ook de Kamikaze was heel eng volgens Dennis. Verder waren de glijbanen allemaal erg leuk en heeft iedereen het prima naar zijn zin gehad.

We zijn van plan of op vrijdag of op zaterdag naar het Noorden te gaan trekken. Nog een dag of 4 hier en nog een behoorlijk wat op ons verlanglijstje.

GJ: daar sta je dan, met een soort schild op je rug in een buis met een glazen deksel dat net voor je neus is dichtgeklapt en afgesloten. Je realiseert je dat zometeen de bodem onder je zal wegvallen, waarna je een meter of 15 bijna loodrecht naar beneden valt om vervolgens door een buis te suizen die een halve looping maakt alvorens zo’n 20 meter beneden je in een zwembadje uit te komen. Ik heb in veel enge achtbanen gezeten (waaronder de Falcon’s Fury), maar de minuut die ik in deze buis stond voordat ik viel, was waarschijnlijk het angstigste moment dat ik ooit in een pretpark heb meegemaakt. Normaal sta je overigens maar een seconde of 10 in de buis voordat je “vertrekt”, maar de jongen in de buis naast me bedacht zich en wilde er weer uit, waardoor het wachten wat langer duurde :-(. Als je dan, nadat er eerst nog even vanaf 3 is afgeteld, eenmaal gaat, blijkt het overigens reuze mee te vallen. Voor Dennis was het wat minder, want die probeerde op het verkeerde moment adem te halen en kwam dus hoestend en proestend beneden aan. Dit is dus de Aqualoop.

We zitten nu al 11 dagen in ons ruilhuis aan de Gold Coast en dat is een Australisch record voor ons. In al onze vorige reizen zijn we namelijk nooit langer dan 6 dagen op dezelfde plaats gebleven. Daar komt nog bij dat ik tot eind juli 4 halve dagen per week vanuit hier werk. Het was natuurlijk even spannend hoe dat zou gaan, maar afgaande op deze eerste periode bevalt het erg goed.

Gold Coast en de omgeving daarvan is een stuk drukker dan we in Australië gewend zijn. Voor Australische begrippen is dit een vrij dichtbevolkt gebied met ruim een half miljoen inwoners op iets meer dan 1350 vierkante kilometer. Daarnaast wonen er nog 2,3 miljoen mensen in de dichtstbijzijnde stad, Brisbane. Als je dan bedenkt dat er in de staat Northern Territory, bovenin Australië met als hoofdstad Darwin, nog geen kwart miljoen mensen woont op een oppervlakte van ruim 1,4 miljoen vierkante kilometer (meer dan 34 keer Nederland), snap je dat dit net even anders is.
Dat het hier wat drukker is merk je op de weg (we hebben b.v. al een paar keer “congestion” gehad, iets dat we in Nederland niet eens file zouden noemen, maar hier wordt je er door de locals voor gewaarschuwd), maar bijvoorbeeld ook in de winkelcentra. Aan de ene kant zijn er binnen 15 minuten rijden wel 5 grote winkelcentra te vinden, aan de andere kant zijn die op elk moment dat we hier inkopen doen volgepakt, met enerzijds een hoop grijze (of kale) hoofden (veel welgestelde bejaarden blijken hier nl. van hun pensionering te genieten) en anderzijds veel jonge ouders met kinderen. Soms moeten we zelfs zoeken naar een parkeerplaats :-).

Qua mentaliteit heeft men gelukkig de Australische relaxtheid weten te behouden. Zo zie je in de rij voor een attractie bij pretparken om de haverklap mensen tussen de rij stappen (omdat daar een paar vrienden of familieleden stonden) zonder dat iemand dat gek vindt. Dat is natuurlijk wel handig als je even naar de WC moet terwijl je al halverwege de rij bent, zoals Dennis overkwam ;-). Doordat alles zo op z’n gemak gaat zijn de wachttijden wel langer dan bij vergelijkbare attracties in b.v. de VS of de Efteling. Het kan hier zomaar 5 minuten duren voordat de ene groep uit de karretjes is en de volgende groep er weer in zit, maar wederom lijkt niemand dat raar te vinden.

De afgelopen dagen hebben het redelijk rustig aan gedaan, met wat bezoekjes aan het strand wat winkelen (o.a. voor kampeerspullen en een tent) en nog een keer terug naar Movie World. Het is inmiddels ook weer wat warmer ‘s nachts, dus als we willen kunnen we ‘s avonds buiten eten.
Afgelopen maandag was de uitzondering qua rustig aan doen; toen hebben we namelijk een wandeling van bijna 13 km (Daves Creek circuit) in Lamington National Park gemaakt. De kinderen klaagden tegen het eind wel een beetje, maar uiteindelijk hebben ze zonder gehang of ander gedoe de wandeling in iets meer dan 4 uur uitgelopen, een hele prestatie! Het hielp daarbij wel dat er ongeveer een kilometer voor het eind ineens enkele wallabies over het pad sprongen. Door de opwinding die dat veroorzaakte was alle vermoeidheid zomaar ineens verdwenen ;-). Nadat de wandeling achter de rug was hebben we heerlijk gegeten en gedronken in de Binna Burra Tea House, met prachtige uitzichten over de Numinbah valei.

We zitten inmiddels een kleine week in ons ruilhuis in Parkwood, Gold Coast en zijn al behoorlijk gewend aan het raken. Het weer werkt wat dat betreft wel een beetje mee. Het is hier namelijk Nederlands lenteweer (de Nederlandse lente van vorig jaar dan, dit jaar hebben we weinig lente gehad), wat hier zelfs voor de tijd van het jaar (hartje winter) tamelijk bijzonder is. Lenteweer houdt in dit geval in dat het overdag een graad of 21 is, maar ‘s avonds koelt het af tot zo’n 8-9 graden. Dit is allemaal te danken aan een antarctic cold front; koude lucht helemaal vanuit Antarctica, die er voor gezorgd heeft dat er in Zuid-Queensland meer sneeuw gevallen is dan de afgelopen 30 jaar het geval was. Door de koude nachten is het zwembad in onze tuin ook behoorlijk afgekoeld. Ik schat dat de watertemperatuur momenteel niet boven de 12 graden uit komt. Gelukkig is het zeewater nog steeds een graad of 22, dus zodra het weer een beetje strandweer wordt, kunnen we daar gaan zwemmen ;-).

Door het relatief frisse weer hebben we wel veel kunnen doen de afgelopen dagen. We hebben kangoeroes gevoederd en geaaid, koala’s vastgehouden, 2 pretparken verkend (Sea World op dinsdag en Movie World vandaag) en afgelopen woensdag een wandeling gemaakt in Brisbane forest park (zeg maar de Vlietlanden van Brisbane, zij het dat je in dit park met de auto 40 minuten onderweg bent om van de ingang naar de andere kant te komen).

Daarnaast hebben we uitgezocht waar we hier de dagelijkse inkopen kunnen doen. Onze huizenruilers hadden gelukkig wat eerste levensbehoeften achtergelaten zodat we de zaterdag konden doorkomen, maar zondag moesten we toch echt een supermarkt zien te vinden. Gelukkig bleken er in de buurt maar liefst 5 supermarkten te zitten, dus de vraag was alleen welke het gemakkelijkst te bereiken was. We zijn uiteindelijk naar Southport, een kustplaatsje boven Gold Coast, gereden zodat we gelijk het strand daar konden bekijken. Daarna zijn we zondagmiddag naar Lone Pine Koala Sanctuary gereden, ongeveer een uur rijden vanaf ons ruilhuis.

Gold Coast is zo’n beetje het Orlando van Australië, met een groot aantal “Theme Parks” op korte afstand van elkaar. Zo is er een Sea World, een Warner Bros. Movie World, Dreamworld, Wet ‘n Wild, Whitewater world, Aussie world, Paradise country en zo kan ik nog we even doorgaan. We hebben het voordeel dat we momenteel in het laagseizoen zitten en dat er dus allerlei leuke aanbiedingen te vinden zijn voor die parken.  Zo hebben we naast een family year pass voor het eerdergenoemde Lone Pine Koala Sanctuary, inmiddels ook een pas waarmee we 3 weken lang onbeperkt naar Warner Bros. Movie World, Sea world en Wet ‘n Wild kunnen. Wet ‘n Wild is overigens een waterpark, dus we hopen maar dat het daar nog warm genoeg voor wordt!

Dennis heeft inmiddels al twee(!) Engelse boeken uitgelezen. The dairy of a whimpy kid deel 9 en een deel van Mr. Underpants. Wellicht is het verstandig om die laatste zelf ook nog eens door te lezen met het oog op parental guidance ;-).  Dennis heeft ook ontdekt dat hij zich hier prima verstaanbaar kan maken in het Engels, dus hij spreekt nu om de haverklap mensen aan om iets te vragen of op te merken, erg grappig om te zien.
De meisjes zoeken erg veel steun bij elkaar en zijn hier, nog meer dan thuis, 2 handen op één buik. Ze slapen dan ook lekker knus met z’n 2en in een tweepersoonsbed, terwijl er nog een ander bed vrij is. Het tijdsverschil is vooral voor Laura nog wel een issue. Als we “thuis” komen rond een uurtje of zes na een dagje uit, stort Laura volledig in en valt in een diepe slaap om vervolgens om 4 uur ‘s nachts met honger wakker te worden. Hopelijk gaat dat nog veranderen.